Pójdźka ziemna (Athene cunicularia)

Biologia

Pójdźka ziemna jest niewielką, naziemną sową występującą na terenach otwartych w Ameryce Północnej i Południowej. Jej charakterystyczne długie, nieopierzone nogi są przystosowaniem do polowania na ziemi – podczas biegu jest bardzo sprawna i potrafi osiągać znaczne prędkości. Pójdźki ziemne wykorzystują nory wykopane przez inne zwierzęta, takie jak borsuki, wiewiórki ziemne, pieski preriowe czy żółwie norowe, jednak zdarza się, ze kopią własne kryjówki. Według czerwonej listy IUCN pójdźka ziemna nie jest na razie gatunkiem zagrożonym (status LC, gatunek najmniejszej troski), ale trend populacji jest mocno spadkowy – głównie ze względu na utratę siedlisk, w których żyje ta sowa.

Wygląd

Pójdźka ziemna jest niewielką sową – rozpiętość jej skrzydeł wynosi maksymalnie ok. 60 cm, a jej waga waha się zwykle między 125 a 255 g. U pójdźki ziemnej nie występuje dymorfizm płciowy. Obie płcie mają podobne upierzenie – brązowe z poprzerywanymi poprzecznymi jasnymi pasami na piersi oraz białymi plamkami na wierzchu skrzydeł, na głowie biała brew oraz pasek na szyi. Charakterystyczne dla tego gatunku są długie, nieopierzone nogi. Pójdźka ziemna ma intensywnie żółte tęczówki, w niektórych populacjach zdarzają się jednak osobniki z brązowo-żółtym kolorem oczu.

Występowanie

Pójdźka ziemna występuje na terenie obu Ameryk. Gatunek ten jest kojarzony przede wszystkim z zachodnią częścią Ameryki Północnej, jednak z racji tego, że jest to gatunek migrujący, pójdźkę ziemną można tam spotkać tylko w okresie lęgowym. Zasięg pójdźki ziemnej jest wiele szerszy – całoroczne populacje można także spotkać w Ameryce Środkowej (łącznie z Karaibami) oraz we wschodniej części Ameryki Południowej aż po Argentynę. Pójdźka ziemna wybiera tereny otwarte, porośnięte rzadką, niską roślinnością – prerie, otwarte równiny, pustynie, ale również tereny przekształcone przez człowieka, takie jak pola golfowe, lotniska czy pola uprawne.

Pokarm

Pójdźka ziemna poluje za dnia. Żywi się przede wszystkim bezkręgowcami, w szczególności stawonogami – w około 90% jej dietę stanowią chrząszcze, świerszcze oraz szarańczaki. W zależności od sezonu i dostępności ofiar, sowy te dostosowują swoje preferencje pokarmowe- zdarza się, że pójdźki ziemne polują na drobne kręgowce, takie jak myszy, wiewiórki ziemne czy wróble, a także jaszczurki czy węże.

Rozród

Pójdźka ziemna jest gatunkiem monogamicznym, dorosłe przystępują do lęgów raz w roku. W okresie rozrodczym samce wykazują interesujące zachowania godowe – poza śpiewaniem i lotami godowymi, przynoszą swoim partnerkom prezenty – upolowane ofiary. Sezon rozrodczy u pójdźki ziemnej rozpoczyna się we wczesnym lutym i trwa zwykle do późnego maja (jest to jednak zmienne w zależności od długości geograficznej). Samica składa od 4 do 12 jaj, które wysiaduje bez przerwy przez kolejne 3 tygodnie – w tym czasie samiec dostarcza jej pożywienie. Po wykluciu, przez około 2-3 miesiące pisklętami zajmują się oboje rodzice (samiec wciąż dostarcza pokarm do gniazda, samica broni młodych i rozdziela pokarm) – po tym czasie młode pójdźki ziemne stają się niezależne, natomiast dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 10 miesięcy. Przeciętna długość życia pójdźki ziemnej wynosi zaledwie ok. 1,5 roku.