Sikora sosnówka (Parus ater)

To bardzo mała, ruchliwa i „gadatliwa” sikora. Jej śpiew to szybkie i rytmiczne „wice wice wice widuitit”, a nawoływania w stadku to ciche, wysokie „tsi tsi”.
Wygląd
Sikora sosnówka przypomina sikorę bogatkę, ale jest wyraźnie mniejsza. Głowę i szyję ma czarne z białymi policzkami i białą plamką na potylicy, wierzch ciała popielaty, spód brudnobiały, na skrzydle 2 białe paski. Osobniki młodociane mają brzuch, policzki i plamę na potylicy żółtawe.
Biotop
Sikora sosnówka zamieszkuje bory iglaste i mieszane z dużą domieszka świerków, unika zadrzewień liściastych.
Występowanie
Sikora sosnówka występuje w Palearktyce, bez części północnej, na południu areał jest porozrywany. Częściowo osiadła, populacje północno-wschodnie wędrowne. W Polsce jest lęgowa w całym kraju, z tym, że w górach i na północy dość liczna, a w regionach centralnych lęgnie się lokalnie i nielicznie. W okresie wędrówek (III-V, IX-X) widywana jest w całym kraju, nawet w parkach miejskich. W niektórych latach zdarzają się inwazje osobników z północnego wschodu.
Lęgi
Sikora sosnówka gnieździ się w dziuplach i skrzynkach lęgowych z otworem wejściowym o średnicy 25-30 mm, a także wśród korzeni i w próchniejących pieńkach. Zewnętrzna część gniazda zbudowana jest z mchu i korzonków, wewnętrzną stanowi „filc” powstały z sierści. Wyprowadza 2 lęgi w roku – w maju i czerwcu. W zniesieniu jest 6-11 białych jaj w rzadkie, czerwone plamki. Wysiaduje tylko samica przez 14-15 dni, a młode opuszczają gniazdo po 15-17 dniach.
Pokarm
Pokarm sikory sosnówki stanowią owady żyjące na sośnie, a w okresie jesienno–zimowym nasiona drzew (sosny, świerka, jodły, buka).