Tarantula włoska (Lycosa tarantula)

Występowanie

Tarantula włoska występuje w południowej Europie, głównie na Półwyspie Apenińskim, na Bałkanach i na Bliskim Wschodzie.

Budowa

Tarantula włoska należy do rodziny pogońcowate (Lycosidae). Jej ciało zbudowane jest z głowotułowia i odwłoka. Ciało jest gęsto pokryte włoskami. Ubarwienie ciała jest w brązowoszarych tonacjach, dobrze maskujące na podłożu. Na głowotułowiu występuje 6 par odnóży. Dwie pierwsze pary odnóży to odnóża gębowe. Pierwszą parą odnóży są szczękoczułki (zwane chelicerami). Druga para odnóży to nogogłaszczki (pedipaly). Pozostałe cztery pary odnóży to masywne odnóża kroczne. Nogi są od spodu czarno białe. Występują cztery pary oczu, w tym dwie pary są znacznie większe od pozostałych. Dymorfizm płciowy zaznacza się w rozmiarach ciała. Samce są nieco mniejsze od samic.

Biologia

Tarantula włoska zamieszkuje klimat zwrotnikowy. Pająk ten preferuje głównie obszary suche i dobrze nasłonecznione z niską roślinnością. Rzadziej spotykany w wilgotnych siedliskach. Tarantula włoska dzień spędza w ukryciu. Jest terytorialna. Żyje w ziemi, gdzie buduje podziemne nory, w których również zimuje. Jest organizmem rozdzielnopłciowym. Jaja składane są do kokonu. W kokonie może znajdować się nawet do 100 jaj. Samica nosi kokon z jajami na końcu odwłoka, przyczepiony do jej kądziołków. Młode po wylęgnięciu przechodzą na grzbiet do samicy. Przebywają na odwłoku do tygodnia, później się rozpraszają. Wzrost ciała następuje poprzez linienie. Samice tarantuli żyją 4-5 lat, natomiast samce żyją krócej, do dwóch lat. Tarantula włoska w głównej mierze żywi się bezkręgowcami (owadami i ich larwami oraz innymi pajęczakami). Na swoje ofiary poluje aktywnie. Ukąszenie tarantuli włoskiej nie jest niebezpieczne dla człowieka.