Czubajka czerwieniejąca (Chlorophyllum rachodes (Vittad.) Vellinga)
Wstęp
Czubajka czerwieniejąca to grzyb jadalny, który występuje pospolicie w Polsce.
Sezon
Czubajka czerwieniejąca rośnie w sezonie od czerwca do listopada.
Występowanie
Czubajka czerwieniejąca rośnie we wszystkich typach lasów. Najczęściej spotkać tego grzyba można w ciepłych i suchych miejscach – w parkach, na polanach.
Wygląd
Kapelusz czubajki czerwieniejącej osiąga średnicę od 8 do 15 cm. U młodych okazów jest zamknięty i ma kształt kulisty, później staje się dzwonkowaty, u starych okazów jest płaski. Pokryty jest łuskami, które są dachówkowato ustawione. Barwa łusek na początku jest jasnobrązowa, później staje się ciemniejsza. Skórka kapelusza ma barwę brązową lub szarobrązową.
Blaszki są białe, jednak po uszkodzeniu ich barwa zmienia się na czerwoną. Są gęste i szerokie.
Trzon osiąga wysokość od 10 do 20 cm i grubość maksymalnie 1,5 cm. Ma kształt cylindryczny, u dołu jest zgrubiały – przypomina bulwę. Ma odcień biały na początku, później przybiera lekko brązową barwę. Jest w środku pusty. U góry trzonu znajduje się pierścień, który można przesuwać po trzonie. Trzon po uszkodzeniu zmienia barwę na czerwoną aż do brązowej.
Miąższ jest biały, włóknisty. Po uszkodzeniu zmienia barwę na pomarańczową, a później czerwoną. Ma przyjemny zapach i łagodny smak.
Zarodniki eliptyczne, gładkie, bezbarwne. Wysyp zarodników biały.
Właściwości
Czubajka czerwieniejąca jest grzybem jadalnym, jednak wiele źródeł uznaje ją za mało smaczną. Nie poleca się jej spożywać osobom, które mają wrażliwy układ pokarmowy, ponieważ może spowodować niestrawność.
Zastosowanie
U czubajki czerwieniejącej do spożycia nadaje się tylko kapelusz, ponieważ trzon jest bardzo łykowaty. Pomysłem na smaczne danie jest zapanierowanie kapeluszy i usmażenie ich na tłuszczu.
Czubajka czerwieniejąca (Macrolepiota Rhacodes) jest grzybem śmiertelnie trującym. Zawiera amanitynę, toksynę obecną w muchomorze sromotnikowym. Takie informacje można znaleźć w literaturze „Diagnostyka mikologiczna zatruć grzybami” prof. Marii Klawitter Wyd. Naukowe Śląsk. Katowice 2005. Większość atlasów grzybów przedstawia ten grzyb jako jadalny.
Czubajka czerwieniejąca nie jest grzybem śmiertelnie trującym napewno i nawet nic nie zaszkodzi bo nie raz ją jadłem panierowaną,trzy dni temu zjadłem 6 kapeluszy i absolutnie nic mi nie zaszkodziło
Ewo, pierdolisz, jak potłuczona. Osoby takie jak ty, są przyczyną, że internet stał się wysypiskiem… głupoty.
Pojawia się coraz więcej doniesień o toksyczności czubajki czerwieniejącej. Określa się ją „odmianą ogrodową”. Na terenie Europy pojawił się także łudząco podobny do czubajki. Na razie nie ma go w Polsce. Nie zbieram kani z miejsc, w których zbierałem je od lat i na sobie nie sprawdziłem, że są zdrowe. Uważajcie przede wszystkim na kanie z jakichkolwiek miejsc, które mogą być zanieczyszczone. Czubajka czerwieniejąca chłonie jak gąbka.
Gdzieś mi uciekło, że podobnym do czubajki jest sinoblaszek trujący.
Jest już na zachodzie Europy. I zaczyna truć. Chociaż nie tak bardzo jak
muchomor zielonawy.
Trzony Kani można drobno pokroić dodać trochę podgrzybka albo nawet pieczarek i udusić z cebulką później zalać rosołem zrobić sos . Sprawdzone wielokrotnie.
zawsze jem trzony kani