Dlaczego pingwin cesarski powinien otrzymać tytuł „ojca roku”?
Większość pingwinów dzieli między sobą rodzicielskie obowiązki – na zmianę wysiadują jaja, pilnują gniazda czy karmią młode. Jednak wśród największych i najcięższych pingwinów na świecie, ten podział ról wygląda zupełnie inaczej. Kiedy samica pingwina cesarskiego złoży jajo, wyrusza na żer, powierzając opiekę nad potomstwem samcowi. Jak w tej roli sprawdza się tata pingwin? Okazuje się, że bardzo dobrze.
Samica, na okres od złożenia jaja do wyklucia się młodego, powraca na żer do oceanu. W tym czasie to samiec przejmuje piecze nad potomstwem. Na około dwa miesiące chowa jajo w fałdzie skóry brzucha. Przez ten czas nic nie je i głównie śpi, by oszczędzić energię. Ten dwumiesięczny post sprawia, że samiec pingwina cesarskiego traci co najmniej 1/3 masy ciała. Za takie poświęcenie niewątpliwie zasługuje on na tytuł „ojca roku”!
Ale to nie wszystko. Samiec musi zapewnić jajku odpowiednie warunki, co jest bardzo trudne podczas arktycznej zimy, kiedy to temperatury spadają do minus 70 st. Celsjusza, a uczucie zimna potęguje silny i porywisty wiatr. Ale pingwiny cesarskie znalazły na to sposób i trzymają się złotej zasady – „w kupie raźniej”.
Kiedy jest bardzo zimno, grupy samców tworzą zwarte kręgi, w środku których temperatura może osiągać 20 st. C. Co jakiś czas zamieniają się miejscami w grupie, aby ptaki stojące na zewnątrz mogły się ogrzać. Zwierzęta te poruszają się w skoordynowany sposób, ruchem falowym. Co ciekawe ruchy te nie są widoczne gołym okiem, ponieważ zwierzęta przemieszczają się co 30-60 sekund z prędkością 12 cm/s. To się nazywa poświęcenie!
Ale żeby nie było, że samica pingwina jest wyrodną matką. Pingwinia mama po powrocie z żeru przejmuje opiekę nad młodym – karmi go zapasem ryb zgromadzonym w żołądku. W tym czasie wygłodniały tata pingwin udaje się na polowanie, by uzupełnić zapasy. Gdy wraca opieka dzielona jest na oboje rodziców.
