Kołpaczek mierzwiowy (Panaeolus papilionaceus)

Kołpaczek mierzwiony jest grzybem niejadalnym, koprofilnym (odchodolubnym), co oznacza, że wyrasta najczęściej na odchodach zwierząt roślinożernych. Prawdopodobnie do Europy został zawleczony z Ameryki Północnej.

Sezon na kołpaczka mierzwiowego rozpoczyna się wiosną i trwa do później jesieni (maj – listopad). W klimacie cieplejszym może pojawiać się może nawet zimą.

Kołpaczek mierzwiony rośnie na łąkach, pastwiskach, w miejscach występowania obornika. Owocuje pojedynczo lub w mniejszych grupach. W Europie pospolity, choć w Polsce raczej rzadki.

Kapelusz kołpaczka mierzwiowego ma kształt dzwonu i jest gładki. Młode okazy mogą być lekko omszone, starsze nawet popękane, suche. Kolor biało-brązowy, na środku nieco ciemniejszy. Osiąga do 4 cm szerokości. Na brzegu u młodych grzybów może znajdować się pozostałość białej osłony. Blaszki z czarnymi punktami, ostatecznie tylko krawędzie zostają białe. Blaszki gęsto położone, przyrośnięte do trzonu.

Trzon smukły, kruchy, pusty w środku, często powiększony przy podstawie. Osiąga długość do 12-16 cm. Brak pierścienia. Pod kapeluszem lekko oprószony. Kolor zazwyczaj szaro-brunatny.

Miąższ o niewyróżniającym zapachu i smaku, żółto-kremowy. 

Zarodniki są gładkie, elipsoidalne. Wysyp koloru czarnego.

Kołpaczek mierzwiowy to gatunek niejadalny. Może być mylony z grzybami podobnymi, które także wyrastają na oborniku i mają właściwości halucynogenne.

Kołpaczek mierzwiowy uważany jest za gatunek saprotroficzny, który rozkłada martwą materię organiczną.