Świerzbowiec ludzki pochodzi prawdopodobnie z Egiptu i Bliskiego Wschodu. Obecnie zarażenia świerzbowcem notowane są na całym świecie, niezależnie od szerokości geograficznej i klimatu. Do zarażeń częściej dochodzi w krajach o obniżonym stopniu higieny.

1. Budowa
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa

Świerzbowiec ludzki jest to drobny roztocz. Posiada miękkie, owalne ciało, pokryte cienkim oskórkiem. Ciało po stronie grzbietowej jest wypukłe i pokryte szczecinami. Głowotułów jest zlany z odwłokiem. Ciało składa się z gnatosomy i idiosomy. Na gnatosomie występują: para szczękoczułek oraz para nogogłaszczek. Szczękoczułki (chelicery) są silnie rozwinięte, zakończone kleszczami. Nogogłaszczki (pedipalpy) są 2-3 członowe. Na idiosomie znajdują się cztery pary odnóży lokomocyjnych. Występuje dymorfizm płciowy. Samice są większe od samców. Ponadto u samców na odnóżach (za wyjątkiem III pary) występują przylgi, które u samic znajdują się tylko na I i II parze odnóży.

Biologia

Świerzbowiec ludzki jest pasożytem skórnym, żywiącym się tkanką skórną człowieka. Preferuje miejsca nieowłosione, najczęściej lokuje się na dłoniach, nadgarstkach, zgięciach skóry oraz narządach płciowych. Nosicielami świerzbowca ludzkiego są ludzie, a także inne ssaki (między innymi naczelne, drapieżne, kopytne). Świerzbowiec jest organizmem rozdzielnopłciowym. W jego rozwoju występują stadia larwalne. Samice drążą pod skórą chodniki w których składają jaja. Dziennie składa 2-3 jaja. W ciągu swojego życia samica może złożyć 30-50 jaj. Jaja są owalne i mierzą 0,10-0,15 mm. Z jaj po 2-4 dniach wylęgają się larwy. Larwy drążą chodniki boczne. Część larw wychodzi na zewnątrz i wwiercają się w inne miejsca. Rozwój trwa 10-17 dni. Dorosłe żyją około 3-4 tygodni. Poza skórą człowieka świerzbowiec jest w stanie przeżyć do 3 dni. Świerzbowce w tym czasie przebywają w pościeli, na ubraniach, ręcznikach, kocach itp.