Bąk bydlęcy (Tabanus bovinus)

Występowanie

Bąk bydlęcy spotykany jest na ogromnym obszarze obejmującym Europę, Azję i Afrykę. W związku z dużym podobieństwem do innych przedstawicieli rodziny dokładne rozmieszczenie tego owada nie jest znane.

Budowa

Bąk bydlęcy należy do rodziny bąkowate (Tabanidae). Jest stosunkowo dużym owadem, o krępej budowie ciała. Na głowię posiada jedną parę dużych, zielonych, opalizujących oczu złożonych (zajmującą dużą część powierzchni grzbietowej głowy) oraz jedną parę krótkich, trójczłonowych czułek. Aparat gębowy tnąco-liżący. Ciało jest barwy brunatnej. Na tułowiu występują żółte włoski. Skrzydła są przezroczyste, krótkie i szerokie. Druga para skrzydeł jest zredukowana, przekształcona w przezmianki. Gatunkiem podobnym do bąka bydlęcego jest bąk brązowy (Tabanus sudeticus) rozróżniany po brązowych oczach, bez zielonego połysku.

Biologia

Bąk bydlęcy występuje w bardzo różnorodnych siedliskach. Preferuje głównie obszary otwarte, rzadziej spotykany jest w lasach. Do rozwoju wymaga siedlisk wilgotnych lub podmokłych. Mocno związany z miejscami występowania dużych zwierząt, częsty na obszarach rolniczych – na pastwiskach. Postacie dorosłe latają od maja do sierpnia. Bąk bydlęcy prowadzi dzienny tryb życia. Przechodzi przeobrażenie zupełne. Samica składa jaja na roślinność wodną. Jaja są szarawe i mierzą 2 mm. Po kilku dniach z jaj wylęgają się larwy. Larwy rozwijają się w mule. Stadium larwalne może trwać nawet do 3 lat. Pod koniec swojego rozwoju zagrzebują się w ziemi, gdzie nastąpi ich przepoczwarczenie. Larwy są drapieżne (żywią się larwami owadów). Samce imago są roślinożerne, żywią się sokami roślinnymi, nektarem i pyłkiem kwiatów. Samice dodatkowo są hematofagami, żywią się krwią zwierząt gospodarskich (koni, krów), rzadziej atakują ludzi. Podczas ukłucia wprowadzają antykoagulant zapobiegający krzepnięciu krwi.