Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobothrium latum)

Budowa
Bruzdogłowiec szeroki należy do gromady tasiemce (Cestoda). Jest najdłuższym pasożytem człowieka. Ciało zbudowane jest z trzech odcinków: główki, szyjki i proglotydów, jest taśmowate długie i grzbietobrzusznie spłaszczone. Strobila posiada do 4500 członów. Główka (skoleks) jest bardzo mała. Skoleks zaopatrzony jest w dwie bruzdy czepne.
Biologia
Bruzdogłowiec szeroki jest pasożytem ssaków rybożernych (w tym człowieka). Ma dwóch żywicieli pośrednich. Żywicielem ostatecznym bruzdogłowca szerokiego jest człowiek. W jelitach dochodzi do kopulacji i jajeczka z kałem wydostają się na zewnątrz. Może produkować do 1 miliona jaj dziennie. W wodzie z osłon jajowych wylęga koracidium. Jajeczka przebywają w wodzie do momentu, gdy zostaną połknięte przez wodnego skorupiaka (oczlika), w którym przeobrażają się w larwę. W jego jelicie onkosfera uwalnia się z embrioforu i w jamie ciała przekształca się w procerkoid. Skorupiak zostaje zjedzony przez ryby, gdzie larwy przechodzą w kolejne stadium. Procerkoid przebija się przez ścianę jelita, osiedlając się w mięśniach,wątrobie lub w śledzionie ryby, gdzie przechodzi przeobrażenie w plerocerkoid. Plerocerkoid może bytować w mięśniach do kilkunastu lat. Jeśli ryba jest surowa lub niedogotowana zjadając ją można zarazić się pasożytem. W żywicielu ostatecznym plerocerkoid przeobraża się w formę dojrzałą.
Występowanie
Większość przypadków wystąpienia difylobotriozy u ludzi pochodzi z Europy (głównie z krajów nadbałtyckich i Francji), Azji (Syberia) i Ameryki Północnej (rejon Wielkich Jezior). W wielu przypadkach przy wystąpieniu choroby nie identyfikuje się gatunku za pomocą metod molekularnych. Często nie wiemy, czy choroba została wywołana przez zakażenie bruzdogłowcem szerokim D. latum, czy innym przedstawicielem rodzaju, np. japońskim D. nihonkaiense.