Hubara saharyjska (Chlamydotis undulata)

Wygląd

Hubara saharyjska należy do rodziny dropie (Otididae). Jest jednym z dwóch gatunków w rodzaju Chlamydotis. Reprezentują ją dwa podgatunki. Ubarwienie żółto szare. Na głowie występuje biały czub. Szyja jest długa, cienka, z czarny paskiem wzdłuż. Pierś jest szara. Spód ciała jest biały. Wierzch jest kremowo piaskowo brązowy, w ciemny rysunek. Skrzydła są szerokie i długie. Ogon jest długi i smukły. Ubarwienie obu płci jest podobne. Samce są nieco większe od samic. Gatunkiem podobnym, choć znacznie większym, jest drop (Otis tarda).

Występowanie

Hubara saharyjska występuje w północnej Afryce, jej zasięg występowania rozciąga się od Maroka i północnej Mauretanii, przez Algierię, południową Tunezję i Libię po zachodni Egipt (na zachód od Nilu) i północne skraje Sudanu. Niewielka populacja tego ptaka zamieszkuje również wyspy Kanaryjskie (należące do Hiszpanii).

Biotop

Siedliska hubary saharyjska charakteryzują się wysoką średnioroczną temperaturą i skrajnie niskimi opadami. Hubara saharyjska zamieszkuje kamieniste i piaszczyste pustynie i półpustynie. Spotykana jest w siedliskach porośniętych skąpą roślinnością, krzewami i rzadziej nielicznymi drzewami. Unika miejsc zamieszkałych przez człowieka. Jest ptakiem towarzyskim, tworzy stada do 10 osobników. Jej liczebność maleje. Na liście IUCN ma status gatunku narażonego na wyginięcie (kategoria VU). Wpisana jest do konwencji CITES (załącznik I). Głównym zagrożeniem są polowania.

Lęgi

Hubara saharyjska do rozrodu przystępuje raz w roku (w marcu). Samica składa od 2 do 4 jaj. Gnieździ się na ziemi. Inkubacja jaj trwa 24 dni. Po miesiącu młode opuszczają gniazdo.

Pokarm

Hubara saharyjska jest wszystkożerna. W jej diecie znaleźć można pokarm roślinny (pędy, nasiona, owoce) oraz zwierzęta bezkręgowe (owady, pajęczaki) i małe kręgowce (gady).