Iglicznia (Syngnathus typhle)

Występowanie

Iglicznia występuje w umiarkowanych i ciepłych wodach Europy. Spotykana jest w południowej części Bałtyku, Morzu Północnych, w wodach przybrzeżnych Wysp Brytyjskich i u wybrzeży kontynentalnej zachodniej Europy oraz w basenie Morza Śródziemnego i Morza Czarnego

Budowa zewnętrzna

Iglicznia należy do rzędu igliczniokształtne (Syngnathiformes). Jest jedną z dwóch gatunków z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae) występujących w Bałtyku. Głowa wydłużona. Pysk jest bocznie spłaszczony i rurkowaty, zakończony niewielkim, ukośnym otworem gębowym. Ciało igliczni jest silnie wydłużone i wąskie, przypominające igłę. Na skórze występują płytki kostne. Ubarwienie ciała zielonkawe bądź brązowawe, w ciemne pasy i plamy. Strona brzuszna jest jaśniejsza, żółtawa. Występuje pojedyncza płetwa grzbietowa. Płetwy piersiowe są krótkie i zaokrąglone. Płetwa ogonowa jest wachlarzowata. Brak płetw brzusznych. Samca można odróżnić od samicy po obecności torby lęgowej.

Biologia

Iglicznia zamieszkuje wody przybrzeżne, laguny, ujścia rzek. Spotykana jest w wodach słonych i słonawych. Jest silnie związana z występowaniem w środowisku bujnej roślinności podwodnej. Iglicznia dzięki swojemu ubarwieniu świetnie kamufluje się w trawach morskich. Ryba jajożyworodna. Jest gatunkiem poligyandrycznym. Do tarła przystępuje od maja do sierpnia. Samica składa do 20 ziaren ikry. Następnie przenosi ikrę do torby lęgowej samca, gdzie nastąpi zapłodnienie jaj. Samiec inkubuje ikrę od czterech do sześciu tygodni. Po wylęgu larw samiec nadal pełni opiekę nad potomstwem. W sytuacji zagrożenia młode chowają się do torby lęgowej. Iglicznia osiąga dojrzałość płciową w pierwszym roku życia, przy długości ciała 12 cm. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). W naszym kraju gatunek pod ochroną. Jest chętnie hodowana w akwariach. Iglicznia żywi się skorupiakami planktonowymi oraz larwami innych ryb.