Kiang (Equus kiang)

Wygląd
Kiang należy do rzędu nieparzystokopytne (Perissodactyla). Reprezentowany przez trzy podgatunki. Głowa jest duża. Oczy umieszczone są po bokach głowy. Grzywa jest dosyć krótka, barwy ciemnobrązowej. Uszy są krótkie i trójkątne. Ubarwienie ciała zmienia się wraz z porą roku. W lecie sierść jest rudo płowa, natomiast w zimie staje się ciemnobrązowa. Sierść w zimie jest również dłuższa i bardziej gęsta. Spód ciała, nogi, wnętrze uszu i koniec pyska są białe. Nogi są smukłe, zakończone są kopytami. Dymorfizm płciowy jest nieznaczny. Samce są większe od samic. Kiang jest blisko spokrewniony z kułanem (Equus hemionus).
Występowanie
Kiang występuje na Wyżynie Tybetańskiej i w Himalajach. Jego zasięg obejmuje zachodnie Chiny, wschodnie krańce Pakistanu, północne krańce Indii, Nepal i prawdopodobnie Buthan. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC).
Tryb życia
Kiang zamieszkuje wysokości od 2700 do ponad 5400 m n.p.m. Typowym siedliskiem kianga są otwarte przestrzenie stepów, górskich hal i pustyń. Chętnie przebywa w pobliżu rzek i jezior. Żyje samotnie, w małych grupach (liczących od 7 do 11 osobników) lub w większych stadach (do 500 osobników). Samce żyją zwykle pojedynczo lub tworzą z innymi samcami grupy kawalerskie, dołączając do stada tylko w okresie godowym. Kiang prowadzi dzienny tryb życia.
Odżywianie
Kiang jest roślinożerny. W głównej mierze żywi się trawą i krzewami.
Rozmnażanie i rozwój
Okres godowy kianga rozpoczyna się w lipcu i trwa do września. Ciąża trwa 10-12 miesięcy. Poród ma miejsce w lipcu–sierpniu kolejnego roku. Samica rodzi zwykle jedno młode. Źrebię po urodzeniu mierzy 90 cm i waży około 36 kg. Kiang osiąga dojrzałość płciową między trzecim a czwartym rokiem życia. W niewoli żyje do 26 lat, w naturze krócej, do 20 lat.