Koniowate

• Koń Przewalskiego (Equus przewalskii) – występujący na stepach i półpustyniach Azji Środkowej;

Osły

• osioł afrykański (Equus africanus) – zamieszkuje półpustynie i pustynie w Afryce;
• osioł azjatycki, kułan (Equus hemionus) – pustynie Mongolii, Iranu, Pakistanu i Indii
• kiang (Equus kiang) – Tybet, Nepal, Chiny i Indie;

Zebry

• zebra Grevy’ego (Equus grevyi) – północno-wschodnia Etiopia i Kenia
• zebra stepowa (Equus quagga) – sawanny i stepy południowo-wschodniej Afryki;
• zebra górska (Equus zebra) – góry Namibii i połódniowa Afryka;

 
Gatunki udomowione

• koń domowy (Equus caballus) – pochodzący najprawdopodobniej od tarpana (Equus gmelini), gatunku wymarłego pod koniec XIX w.;
• osioł domowy (Equus asinus) – pochodzący od osła afrykańskiego.

Wygląd
Koniowate mają długie głowy, szyje oraz smukłe nogi. Oczy położone są po bokach głowy, co zapewnia im duży kąt widzenia. Wszystkie gatunki pokryte są gęstą i krótką sierścią, grzywa i ogon pokryta jest częściowo lub całkowicie dłuższymi włosami. Większość ubarwiona jest jednolicie, zebry posiadają charakterystyczne czarne pasy na białym tle. Największe osobniki osiągają długość ciała do 3 m i wysokość w kłębie do 180 cm. Maksymalna masa ciała sięga do ok. 1,2 tony (konie rasy shire). Masa dzikich koniowatych wynosi 200-450 kg.

Silne szczęki i mocne zęby są przystosowane do rozdrabniania pokarmu, składającego się głównie z traw i innych roślin zielnych. Dłutowate siekacze służą do skubania roślin, a zęby policzkowe o wysokich koronach i guzkach połączonych w poprzeczne listwy, służą do rozdrabniania i rozcierania pokarmu.

Tryb życia
Konie są wyspecjalizowanymi roślinożercami, odżywiającymi się trawami, ziołami, a także liśćmi, pędami drzew i krzewów i owocami. Koniowate przemieszczają się nieustannie w poszukiwaniu nowych pastwisk, gdyż nie mogą przetrwać długo na obszarach ubogich w pożywienie.
Koniowate są zwierzętami społecznymi. Dzikie konie, a także zebra stepowa i zebra górska żyją w stałych grupach złożonych z klaczy i ich źrebiąt. Na czele każdego stada stoi ogier, który broni dostępu do samic przed innymi samcami. W grupie panuje ściśle określona hierarchia klaczy. Osły i zebry Grevy’ego tworzą okresowe zgrupowania. Kilka gatunków koniowatych wykazuje zachowania terytorialne.
Koniowate porozumiewają się ze sobą za pomocą rżenia, parskania, a także za pomocą sygnałów wizualnych, jak ułożenie ogona i uszu, wyraz pyska, i zapachowych.

Rozmnażanie
Klacze wydają zwykle na świat jedno młode, które szybko po narodzinach staje na nogach. Źrebię jest jednak długo zależne od matki – młode ssą mleko nawet do 13 miesiąca życia. Z powodu długiej opieki nad młodym, klacze źrebią się przeważnie raz na dwa lata.

Po osiągnięciu dojrzałości płciowej, młode klacze opuszczają stado i zwykle przyłączają się do stad, zakładanych przez młode ogiery. Młode samce opuszczają stado rodzinne dużo wcześniej i do czasu osiągnięcia dojrzałości płciowej żyją w stadach złożonych z młodych samców.

Udomowienie
Osioł domowy został udomowiony przez człowieka ok. 6 tysięcy lat temu, pochodzi od dziko żyjącego osła afrykańskiego. Najczęściej wykorzystywany jest jako zwierzę juczne, rzadziej jako pociągowe lub wierzchowe.
 
Osioł może krzyżować się innymi gatunkami z rodziny koniowatych, dając bezpłodne mieszańce. Muł jest mieszańcem powstałym z krzyżówki klaczy konia domowego i ogiera osła. Muł jest zwierzęciem bardzo wytrzymałym, wykorzystywany jest jako zwierzę pociągowe i juczne.

Osłomuł jest bezpłodnym mieszańcem ogiera konia domowego z klaczą osła. Jest jednak dużo mniej wytrzymały niż muł i jest rzadko spotykany.

Koń został udomowiony na terenie Azji ok. 3,5 tys. lat p.n.e., w Europie ok. 1,5 tys. lat p.n.e. Przodkowie ras gorącokrwistych pochodzą prawdopodobnie od koni Przewalskiego i tarpanów, konie zimnokrwiste wywodzą się od północnoeuropejskiego konia leśnego.

Koń był i do tej pory jest wykorzystywany, choć coraz rzadziej, jako zwierzę pociągowe. Wiele ras jest hodowanych w celach rekreacyjnych i sportowych.