Kulik wielki (Numenius arquata)
Kuliki wielkie wolno uderzają skrzydłami, ale ich lot jest bardzo szybki. Często podróżują w łańcuchu lub kluczu.
Wygląd
Najbardziej charakterystyczny dla kulika wielkiego jest długi zagięty ku ziemi dziób (dłuższy u samców). Ten największy polski siewkowiec ma brązowoszary grzbiet, gęsto pokryty czarnobrunatnym wzorem. Spód kulika wielkiego jest jaśniejszy, a nogi szarozielone.
Biotop
Kulik wielki żyje na otwartych terenach, najczęściej w pobliżu wilgotnych łąk i rozlewisk, nad brzegami rzek i jezior. Zamieszkuje też bagna. Chętnie gniazduje na terenach użytkowanych przez człowieka. Cierpi z powodu intensyfikacji rolnictwa, stosowania sztucznych nawozów i osuszania łąk. Nie sprzyjają mu także melioracje dolin rzecznych i inne ingerencje w ptasie siedliska.
Występowanie
Legowiska kulika wielkiego występują głównie na wschodzie Europy, ale z pominięciem jej północnych krańców (Fennoskandia , Wyspy Brytyjskie). Zamieszkuje także Europę Środkową, a na południu jego areał lęgowy sięga po Krym i Pireneje. W Polsce występuje lokalnie i jest bardzo nieliczny. Jego liczebność szacuje się na 600-700 par. Główne legowiska znajdują się na nizinach w środkowej części kraju oraz w rejonie Zalewu Szczecińskiego. Nie gniazduje Małopolsce oraz na Warmii i Mazurach.
Lęgi
Kulik wielki buduje swoje gniazdo na ziemi, ukryte pośród roślinności. Lęgi mają miejsce 1 w roku, ma przełomie kwietnia i maja. Młode opuszczają gniazdo po 5 tygodniach. Kulik wielki składa 4 jaja.
Pokarm
Kulik wielki żywi się pająkami, owadami, larwami i robakami. Na jesieni w jego jadłospisie pojawiają się jagody.
Fot. Marek Szczepanek
