Muflon (Ovis ammon musimon)
Wygląd
Długość ciała muflona wynosi ok. 130 cm, wysokość w kłębie ok. 70 cm, długość ogona to 6 -10 cm, a waga waha się w granicach 25 -50 kg (samce są cięższe od samic). Ciało jest krępej budowy, nogi wysokie. Ubarwienie zmienia się w zależności od pory roku. U samców latem jest rdzawobrązowe z jasną plamą w kształcie siodła na grzbiecie, zimą ciemniejsze – szarobrązowe. Spód ciała i pośladki mają białawą barwę. Samice są bardziej jednolicie ubarwione i na ogół jaśniejsze. Rogi samców osiągają długość 80 cm i są ślimakowato skręcone, a ich powierzchnię pokrywają pierścieniowate zgrubienia. Samice mają szczątkowe rogi, bądź w ogóle.
Występowanie
Ojczyste tereny muflonów to zarośnięte wyżyny i zbocza górskie Sardynii, Korsyki i Cypru. W XVIII wieku gatunek ten został introdukowany dla celów łowieckich w Niemczech, Austrii, Szwajcarii oraz na Węgrzech i na Krymie. W 1902 r. wprowadzono go do Polski (Sudety, Góry Świętokrzyskie).
Tryb życia
Ulubionym środowiskiem życia muflona są górskie lasy o suchej, kamienistej glebie. Jest to zwierzę stadne. Latem grupy składają się z samic z jagniętami lub ze słabszych samców (te silniejsze żyją samotnie). Zimą samce i samice łączą się w duże stada.
Odżywianie
Latem pożywienie muflona stanowią różne rośliny zielne, jagody, liście krzewów, końce gałązek świerkowych. Na jesieni dieta wzbogacona jest żołędziami i nasionami buka. Zimą zwierzę to zjada gałązki, korę drzew, suche liście i porosty.
Rozmnażanie i rozwój
Fot. Volker.G, GNU/Wikipedia
