Orłosęp (Gypaetus barbatus)

Bardzo duży ptak, większy od sępa płowego (Gyps fulvus). Do naszego kraju zalatuje wyjątkowo (zaledwie kilka stwierdzeń). Jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT na liście IUCN ).

Ptak bardzo charakterystyczny. Wokół oczu, aż do podstawy dzioba biegnie czarny pas z piór. Dziób masywny, haczykowaty. Głowa stosunkowo mała. Szyja gruba. Sylwetka wydłużona. Wierzch ołowianoszary z jaśniejszymi stosinami piór. Ubarwienie spodu tułowia białawe, z żółtawym bądź rdzawym nalotem. Skrzydła długie, spiczaste i dosyć wąskie. Spód skrzydeł ciemny. Małe oraz średnie pokrywy podskrzydłowe czarne. Ogon stosunkowo długi i klinowaty. Lotki i sterówki szare. Brak dymorfizmu płciowego (choć samice nieco większe od samców), występuje natomiast wyraźny dymorfizm wiekowy. U osobników młodocianych głowa, szyja oraz górna część piersi są ciemnoszare, tułów brudnoszary, a płaszcz oraz kuper jasne.

Zamieszkuje góry południowej Eurazji: Pireneje, Alpy, Korsykę, Kretę, Bliski Wschód, Wyżynę Irańską, Tienszan i Himalaje oraz obszary górskie Afryki: Góry Atlas, Wyżynę Abisyńską, Nairobi i Góry Smocze w RPA.

Występuje na obszarach górskich, zwykle powyżej 1000 m. n.p.m. Zwykle tereny otwarte, suche, często strome i skaliste. Żywi się padliną, w związku z tym spotykany jest głównie w miejscach występowania dużych drapieżników.

Głównie monogamiczny. Gnieździ się w szczelinach skalnych bądź w jaskiniach. Gniazdo to duża platforma z gałęzi oraz gałązek, wyścielona kośćmi, spryskana odchodami. Przystępuje do jednego lęgu w roku. Samica składa od 1 do 3 jaj. Czas wysiadywania wynosi niecałe dwa miesiące. Po około czterech miesiącach młode zyskują zdolność lotu. Osobniki młodociane do 2 lat pozostają pod opieką rodziców.

Żywi się mięsem (świeżym oraz padliną) i kośćmi (szpikiem kostnym) kręgowców..