Piskorz (Misgurnus fossilis)

Występowanie

Piskorz zamieszkuje Europę od Renu na zachodzie, po Wołgę na wschodzie i od Dunaju na południu po Dźwinę na północy. Zasięg występowania piskorza szybko się zmniejsza, głównie w związku z zanieczyszczeniem wód. Dawniej w Polsce był pospolity, obecnie nielicznie zamieszkuje niemal wszystkie nizinne zbiorniki.

Budowa zewnętrzna

Głowa piskorza jest mała. Oczy małe, wysoko osadzone. Otwór gębowy dolny. Posiada 10 wąsików: jedna para przy końcu ust, 2 pary na szczęce górnej oraz dwie krótsze pary na szczęce dolnej. Zęby gardłowe jednoszeregowe, stożkowate. Ciało wydłużone, z lekkim dwubocznym spłaszczeniem, pokryte śluzem. Łuska drobna. Linia boczna niewidoczna. Ubarwienie ciała w zależności środowiska występowania, w barwach: żółtej, zielonkawożółtej, brązowożółtej. Na głowie, płetwach i brzuchu plamkowanie. Płetwy barwy żółtawej. Po bokach ciała, na grzbiecie oraz na brzuchu ciągną się ciemne pasy. Płetwa grzbietowa na wysokości płetw brzusznych. Dymorfizm płciowy zaznaczony. Samice różnią się m.in. zaokrągloną płetwą piersiową, która u samców jest trójkątna. W okresie tarła ubarwienie ciała jaskrawsze.

Biologia

Piskorz zamieszkuje głównie wolno płynące rzeki, jeziora, starorzecza, rowy melioracyjne i kanały. Ryba ta preferuje muliste dno, w którym chętnie się chroni, a nawet może przetrwać niski stan wody i niedobory tlenu. Do tarła przystępuje od kwietnia do czerwca, przy temperaturze wody 16-20 stopni Celsjusza. Ikra składana jest na roślinność oraz na muliste podłoże. Samica składa od 11 tys. do ponad 39 tys. ziaren ikry. Średnica jaj wynosi około 1,7-1,9 mm. Wylęg następuje po 2-3 dniach. Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia. Żyje do 6 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Żywi się detrytusem oraz bezkręgowcami (larwami owadów, mięczakami, skorupiakami) które lokalizuje za pomocą wąsików.