Przydacznia niebieska (Tridacna maxima)

Występowanie

Przydacznia niebieska występuje w Oceanie Indyjskim i zachodniej części Oceanu Spokojnego. Zasięg występowania tego gatunku rozciąga się od Morza Czerwonego, wybrzeży wschodniej Afryki i Madagaskaru, przez wyspy Oceanu Indyjskiego, południowe i południowo-wschodnie wybrzeża Azji, Malezję, Polinezję, Indonezję, Filipiny, Tajwan, Japonię po najdalej na wschód archipelagi wysp Oceanii. Jest często hodowana w akwariach morskich na całym świecie.

Budowa

Przydacznia niebieska należy do gromady małże (Bivalvia). Skorupa muszli pokryta jest grubymi żebrami. Ubarwienie płaszcza jest różnorodne, zależne od występujących na niej glonów (zooksanteli). Barwa waha się od zielonej, niebieskiej przez fioletową, pomarańczową, brązową, do czarnej. Może być także wielobarwna. Posiada bisior, za pomocą którego przytwierdza się do podłoża.

Biologia

Przydacznia niebieska żyje w tropikalnych wodach morskich na niewielkich głębokościach (do około 15 m). Zwykle spotykana jest na rafach koralowych, na samych koralowcach, lub na podłożu piaszczystym. Wymaga dobrego dostępu do światła. Żywi się odfiltrowanym z wody fitoplanktonem i fotosyntetyzującymi glonami. Występuje u niej hermafrodytyzm (bez samozapłodnienia). Plemniki i jajeczka uwalniane są do wody. Zapłodnienie jest zewnętrzne. Po upływie 12 godzin z zapłodnionego jajeczka wykluwa się larwa, która początkowo swobodnie unosi się w toni. W trakcie rozwoju larwa naprzemiennie pływa oraz osiada na podłoże. Po 8 do 10 dni przeobraża się w osobnika młodocianego. Dojrzałość płciową osiąga między drugim a trzecim rokiem życia, przy długości ciała ok. 15 cm. Przydacznia niebieska wpisana jest do konwencji CITES (załącznik II). Na liście IUCN jej status jest nieokreślony. Gatunek jadalny. Poławiana dla muszli.