Rekin wielorybi (Rhincodon typus)

Występowanie

Rekin wielorybi występuje w oceanach na całym świecie. Głównie przebywa w wodach tropikalnych. Spotykany między 30 a 40 równoleżnikiem po obu stronach równika. Zagęszczenie rekinów wielorybich zależy od aktualnych warunków klimatycznych, które w wielu miejscach ulegają cyklicznym przemianom. Migruje na duże odległości.

Budowa zewnętrzna

Głowa spłaszczona. Pysk krótki. Oczy małe. Otwór gębowy końcowy. Jama gębowa o szerokości 1,5 m. Tryskawki umiejscowione za oczami. Ciało wrzecionowate. Barwa grzbietu w różnych tonacjach, ciemnoszara, zielono brązowawa bądź czerwonawa. Na grzbiecie występują rzędy jasnych plamek. Spód jasny, biały lub zielony. Charakterystyczne ubarwienie jest indywidualną cechą osobnicza, pozwalającą na rozróżnienie osobników. Pięć par szczelin skrzelowych. Dwie płetwy grzbietowe, wyraźnie oddzielone. Pierwsza płetwa grzbietowa jest znacznie większa i leży na wysokości płetw brzusznych. Druga zaczyna na wysokości płetwy odbytowej. Płetwa ogonowa asymetryczna, w kształcie półksiężyca. Dwie płetwy piersiowe duże i sierpowate. Na ciele występują trzy kile. Samice są większe od samców.

Biologia

Rekin wielorybi obserwowany jest zarówno na otwartych wodach, jak i w strefie przybrzeżnej. Istotna dla tego gatunku jest temperatura wody – preferuje wody od 26,5 po 30 stopni Celsjusza. Zwykle przebywa pojedynczo, rzadziej w skupiskach. Organizm jajożyworodny. Zapłodnienie jest wewnętrzne. Samica rodzi do 16 młodych. Młode po urodzeniu mierzą ok. 46-60 cm. Dojrzałość płciową osiąga między 25 a 30 rokiem życia. Żyje do ponad 70 lat. Poławiany dla mięsa i innych części ciała. Jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem (kategoria EN na liście IUCN). W jego diecie dominuje plankton, a także drobne ryby, skorupiaki i mięczaki. Nie stanowi zagrożenia dla człowieka.