Strzyżyk (Troglodytes troglodytes)

Jest jednym z naszych najmniejszych ptaków, ale posiada zadziwiająco mocny głos. Swoje wibrujące piosenki śpiewa zwykle z odkrytego, nisko położonego miejsca. Często biega po ziemi, zręcznie przemykając wśród roślin. Gdyby nie zdarty ogonek, można by pomylić go z myszą.

Wygląd

Upierzenie strzyżyka  jest brązowe, z gęstym, poprzecznym prążkowaniem. Ogonek krótki, zadarty i ruchliwy. Dziób cienki, stosunkowo długi. Dymorfizm płciowy nie występuje. Osobniki młodociane są na spodzie ciemniejsze.

Biotop

Strzyżyk lubi się gnieździć w wilgotnych lasach i borach mieszanych z gęstym podszytem i dobrze rozwiniętym runem.

Występowanie

Strzyżyk występuje w Europie, częściowo w Azji, w północno-zachodniej Afryce, a także w Ameryce Północnej. Północne populacje są wędrowne, a południowe – osiadłe. Zimuje w obrębie areału lęgowego. Z Polskich strzyżyków niewielka część pozostaje na zimę w kraju (często zatrzymując się w osiedlach ludzkich), pozostałe wędrują na zachód i południe Europy. Jest to u nas liczny ptak lęgowy całego kraju.

Lęgi

Gniazdo zakładane jest w dobrze osłoniętym i ukrytym miejscu, np. pod wykrotem, w stosie chrustu, na ziemi w splątanych jeżynach, w splotach korzeni wywróconych drzew itp. Jest ono kuliste z otworem wlotowym z boku, zbudowane z liści drzew i paproci oraz mchu, wysłane włosiem i drobnymi piórkami. W zniesieniu jest 5-7 białych, z nielicznymi czerwonymi kropkami, jaj. Wysiadywanie trwa 14-16 dni, młode opuszczają gniazdo po 15-17 dniach, nie umiejąc jeszcze dobrze latać. W roku mają miejsce 2 lęgi w okresie od mają do lipca. Strzyżyki zostają często przybranymi rodzicami kukułki.

Pokarm

Strzyżyki odżywiają się małymi stawonogami zbieranymi w podszycie i runie, a na jesieni także jagodami.