Trzyszcz Hudsona (Cicindela hudsoni)
Biologia
Trzyszcz Hudsona (w mediach nazywany również australijskim chrząszczem tygrysim – po angielsku “chrząszcz tygrysi” oznacza właśnie trzyszcza) to najszybciej biegający owad – w pełnym pędzie może osiągnąć prędkość 2,5 metra na sekundę, czyli 9 kilometrów na godzinę. Z naszej perspektywy wydaje się to niewiele – ale warto zmienić punkt odniesienia: biegnąc, australijski chrząszcz tygrysi w sekundę pokonuje dystans równy 120 długościom swojego ciała. Ludzki rekordzista olimpijski, biegnąc z prędkością ok. 44 kilometrów na godzinę, pokonuje w sekundę dystans równy ledwie 6 długościom swojego ciała. Niektóre inne trzyszcze biegają jeszcze szybciej, jeśli bierzemy pod uwagę prędkość względną – inny gatunek australijskiego chrząszcza tygrysiego (Cicindela eburneola) pokonuje w sekundę dystans równy 171 długościom swojego ciała. Gdyby ludzie biegali z taką względną prędkością, przekraczali by szybkość dźwięku! Cicindela eburneola jest jednak znacznie mniejszy, dlatego pod kątem szybkości bezwzględnej trzyszcz Hudsona zdecydowanie wygrywa.
Wygląd
Trzyszcz Hudsona przypomina wyglądem inne gatunki trzyszczy, które zasiedlają ciepłe i suche siedliska na całym świecie (w Polsce występuje m.in. trzyszcz piaskowy). Długość ciała wynosi średnio 2 centymetry. Nogi są bardzo długie. Oczytrzyszcza Hudsona są bardzo duże i wyłupiaste. Wydłużone i zakrzywione żuwaczki służą do chwytania i przytrzymywania ofiar. W przeciwieństwie do większości innych spokrewnionych gatunków, trzyszcz Hudsona całkowicie utracił zdolność do lotu.
Występowanie
Trzyszcz Hudsona występuje we wnętrzu kontynentu australijskiego, na rozległych, pozbawionych roślinności solniskach, brzegach słonych jezior i strumieni.
Pokarm
Trzyszcz Hudsona, podobnie jak spokrewnione z nim inne gatunki, jest drapieżnikiem. Poluje na inne owady oraz pająki, które ściga na ziemi, dopada i wysysa. Doskonały wzrok umożliwia mu zlokalizowanie ofiary z dużej odległości.
Rozród
Podobnie jak w przypadku większości innych owadów,brak szczegółowych danych dotyczących rozmnażania trzyszcza Hudsona. Samica składa jaja, z których wylęgają się pędrakowate, bezskrzydłe larwy. U wszystkich trzyszczy larwy, podobnie jak osobniki dorosłe, są drapieżne; żyją w wykopanych przez siebie norkach w piasku, z których nagle wyskakują, chwytając przechodzące obok zamaskowanego wejścia owady. Następnie wciągają je do swojej nory i pożerają.
Trzyszcz Hudsona, fot. shutterstock
Trzyszcz Hudsona, fot. shutterstock
- Kamoun S, Hogenhout SA (1996); "Flightlessness and Rapid Terrestrial Locomotion in Tiger Beetles of the Cicindela L. Subgenus Rivacindela van Nidek from Saline Habitats of Australia (Coleoptera: Cicindelidae)"; The Coleopterists Bulletin 50(3): 221-230. URL: https://www.jstor.org/stable/4009161?seq=1; 1996-09-15;
- Gilbert C (1997); "Visual control of cursorial prey pursuit by tiger beetles (Cicindelidae)"; Journal of Comparative Physiology A 181(3): 217-230. URL: https://link.springer.com/article/10.1007/s003590050108; 1997-08-15;
- Sumlin D (1987); "Studies on the Australian Cicindelidae VI: A review of the sub- genus Rivacindela of the genus Cicindela (Coleoptera)."; Entomological News 98: 117-134; 1987-06-15;
