Muchomor czerwieniejący - opis grzyba, sezon, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas grzybów Grzyby grzyby podstawkowe pieczarniaki pieczarkowce muchomorowate muchomor Muchomor czerwieniejący
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Muchomor czerwieniejący (Amanita rubescens)

Nazywana/y także: muchomor czerwonawy, muchomor krostowaty, muchomór cętkowany, bedłka, bedłka nakrapiana, masak, muchar czerwonawy, muchomór cętkowany, muchomór krostowaty, podsadka czerwieniejąca, różowka
Muchomor czerwieniejący
Spis treści

Wstęp

Muchomor czerwieniejący jest grzybem trującym w postaci surowej. Po pozbyciu się w obróbce termicznej trujących związków staje się grzybem jadalnym o bardzo dobrym, docenianym przez grzybiarzy smaku. Powinien być zbierany przez znawców ze względu na duże podobieństwo do śmiertelnie trujących muchomorów. Jest często spotykany w polskich lasach, zwłaszcza w czasie suchego lata.

Sezon

Muchomor czerwieniejący rośnie od czerwca do listopada.

Występowanie

Muchomor czerwieniejący występuje w lasach liściastych, iglastych i mieszanych. Spotkać go można również na łąkach. Rośnie wśród mchów, zwłaszcza pod brzozami, bukami, dębami i sosnami.

Wygląd


Owocnik muchomora czerwieniejącego osiąga średnicę od 5 do 15 cm. U młodych okazów ma kształt półkolisty, później staje się płaski i rozpostarty. Może przybierać barwę bladoczerwoną, brązowoczerwoną lub jasnobrązową z czerwonym odcieniem. Na starszych osobnikach pojawiają się czerwonobrązowe łatki. Ma suchą, brodawkowatą powierzchnię o gładkich brzegach.

Blaszki muchomora czerwieniejącego osiągają szerokość do 12 mm. Są gęsto ustawione, przyrośnięte do trzonu lub zbiegające się przy nim. U młodych osobników są białe, później pojawia się na nich różowy nalot. Po uszkodzeniu zmieniają kolor na brązowoczerwony.

Trzon muchomora czerwieniejącego osiąga wysokość od 8 do 20 cm i grubość od 1 do 2,5 cm. U młodych osobników jest biały, u starszych robi się brązowoczerwony. Pokryty jest drobnymi kosmkami. Ma walcowaty kształt, u szczytu nieco zwężony, u podstawy bulwiasty lub maczugowaty, pokryty rzędami drobnych brodawek. Jest otoczony dużym, podłużnie prążkowanym pierścieniem, koloru białego lub różowego.

Miąższ muchomora czerwieniejącego jest biały i mięsisty. Po przekrojeniu zmienia barwę na czerwoną. Ma łagodny smak i nie wydziela żadnego zapachu.

Muchomor czerwieniejący bywa mylony z trującym muchomorem plamistym. Ten drugi grzyb posiada jednak u nasady trzonu pofałdowaną pochwę. Poza tym muchomor czerwieniejący ma charakterystyczny różowy odcień i brak wyraźnego prążkowania na kapeluszu.

Właściwości

Muchomor czerwieniejący jest smacznym grzybem jadalnym. Nie posiada jednak ważniejszych wartości odżywczych.

Zastosowanie

Muchomor czerwieniejący nadaje się do spożycia po dostatecznym wygotowaniu, w stanie surowym jest trujący. Muchomora czerwieniejącego można dusić, smażyć i marynować. W smaku podobny jest do kani, więc można go przyrządzać, jak kotleta schabowego.

Okres występowania
I
II
III
IV
V
VI
VII
VIII
IX
X
XI
XII
4.7/5 - (16 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
3 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

lepszy od kani, bardziej mięsisty. Na masełku, w mące

Pychota jadłem kilka razy pieczony w panierce z ziemniaczkami i kapustką zasmażaną !

Dla własnego bezpieczeństwa przed rozpoczęciem zbierania muchomorów czerwieniejących byłoby wskazane znaleźć także silnie trującego muchomora plamistego, i porównać czym różnią się oba te gatunki. Różnic jest więcej niż tylko barwa miąższu. A czerwieniejący rzeczywiście jest smaczny, choć u nas mało znany i rzadko zbierany.