Pniarek obrzeżony (Fomitopsis pinicola (Sw.) P. Karst.)

Pniarek obrzeżony to grzyb niejadalny, który pospolicie występuje w Polsce.

Pniarek obrzeżowy występuje tylko w krajach znajdujących się na półkuli północnej. W Polsce jest pospolitym grzybem. Rośnie głównie na iglakach – świerkach i jodłach, choć porasta również drzewa liściaste, a nawet owocowe.  Wyrasta na drzewach martwych i rosnących.

Pniarek obrzeżony rośnie przez cały rok.

Owocnik pniarka obrzeżonego osiąga szerokość do 40 cm i grubość do 15 cm. U młodych okazów jest spłaszczony, później staje się kopytkowaty. U dorosłych okazów można zaobserwować twardą skórkę, która przypomina skorupkę. Kolor skórki szarobrązowy, w strefie przyrostu jest ona jaśniejsza. Odcień strefy przyrostu determinuje wiek grzyba – u starszych jest on ciemniejszy, natomiast u młodych ma barwę od białawej, przez pomarańczową, aż do wiśniowej.

Rurki pniarka obrzeżonego są kilkuwarstwowe, osiągają długość do 8 mm. Mają barwę od kremowej do słomkowożółtawej. Wraz z wiekiem spód owocnika zmienia barwę na brązową. Podczas zimy rurki są sklejone woskiem. Hymenofor u starszych okazów oraz po uszkodzeniu zmienia barwę na kremową.

Pory na rurkach są regularne i okrągłe. Podczas wzrostu grzyba na porach dostrzec można krople gutacyjne.

Miąższ pniarka obrzeżonego ma barwę od cytrynowożółtej do żółtobrązowej. Po uszkodzeniu ulega zaróżowieniu. Ma twardą konsystencję. Młode okazy charakteryzują się kwaskowatym zapachem. Smak gorzki.

Zarodniki pniarka obrzeżonego są eliptyczne lub podłużnie jajowate. Gładkie, bezbarwne. Wysyp zarodników biały.

Pniarek obrzeżony dawniej był wykorzystywany do tamowania krwawień, ponieważ posiada doskonałe właściwości higroskopijne. Stosowany był bardzo popularnie do leczenia wielu schorzeń, głównie w medycynie wschodniej. Działał uspokajająco, oczyszczająco, zwalczał gorączkę i koił bóle głowy. Jest grzybem niejadalnym.

Pniarek obrzeżony obecnie nie posiada żadnego zastosowania.