Drzewnica górska (Burramys parvus)
Wygląd
Drzewnica górska należy do rodziny drzewnicowate (Burramyidae). Pyszczek jest krótki i spiczasty. Ubarwienie wierzchu szaro brązowe. Spód ciała jest jaśniejszy, kremowy. Ogon jest długi, bezwłosy i chwytny. Nos, dłonie i stopy są różowe. Wokół oczu występuje czarna maska. Samiec jest nieznacznie większy od samicy.
Występowanie
Drzewnica górska występuje w Alpach Australijskich w południowo-wschodniej Australii. Jej zasięg występowania obejmuje trzy izolowane populacje zamieszkujące bardzo małe obszary w Kosciuszko National Park (Park Narodowy Kościuszki) i Alpine National Park (Park Narodowy Alpine). Zamieszkuje wysokości od około 1300 m n.p.m. do 2230 m n.p.m.
Tryb życia
Drzewnica górska jest jedynym australijskim ssakiem zamieszkującym surowy alpejski klimat. Na szczytach wysokich gór, w których żyje panują bardzo trudne warunki. Drzewnica górska dobrze znosi niskie temperatury i duże opady. Na obszarze jej występowania dominują nagie skały, rumowiska, wrzosowiska i niska roślinność krzewiasta. Drzewnica górska jest mocno zależna od obecności śniegu, który stanowi izolację miejsc zimowania tego gatunku. Zapada w sen zimowy trwający do siedmiu miesięcy. Prowadzi nocny tryb życia. Jej liczebność maleje. Jest gatunkiem krytycznie zagrożonym (kategoria CR na liście IUCN). Do jej głównych zagrożeń należy utrata siedlisk.
Odżywianie
Drzewnica górska jest wszystkożerna. W jej diecie znaleźć można bezkręgowce (pajęczaki, owady) oraz pokarmem roślinnym (nasiona i owoce).
Rozmnażanie i rozwój
Drzewnica górska przystępuje do rozrodu raz w roku. Samica rodzi trzy-cztery młode. Ciąża trwa około 15 dni, dalszy rozwój przebiega w torbie lęgowe, gdzie młode przytwierdzają się do sutków samicy. Tam potomstwo pozostaje trzy tygodnie. Młode pozostają w gnieździe do czterech tygodni. Dojrzałość płciową osiągają w pierwszym roku życia. Drzewnica górska żyje do 12 lat.
Znaczek wydrukowany w Australii z wizerunkiem drzewnicy górskiej dla serii Animals of the High Country.
- Blackwell M., Laman T. 1982.; "Spore dispersal of Fuligo septica (Myxomycetes) by Lathridiid beetles."; Mycotaxon 14 (1): 58–60.;
- Garnweidner E., Garnweidner H. 2006.; "Grzyby: przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej."; Wyd. Muza SA, Warszawa.;
- Haugen P., Coucheron D., Rønning S., Haugli K., Johansen S. 2003.; "The molecular evolution and structural organization of self-splicing group I introns at position 516 in nuclear SSU rDNA of Myxomycetes."; Journal of Eukaryotic Microbiology 50 (4): 283-292.;
- Healy R., Huffman D., Tiffany L., Knaphaus G. 2008.; "Mushrooms and other Fungi of the Midcontinental United States (Bur Oak Guide)."; University of Iowa Press, Iowa City.;
- Krzemieniewska H. 1960.; "Śluzowce Polski na tle flory śluzowców europejskich"; PWN, Warszawa.;
- Krzysztofiak L., Krzysztofiak A., Romański M. 2010; "Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego. Stow. „Człowiek i Przyroda”"; Wigierski Park Narodowy, Suwałki.;
- Latowski D., Lesiak A., Jarosz-Krzemińska E., Strzałka K. 2008.; "Fuligo septica, as a new model organism in studies on interaction between metal ions and living cells."; Metal Ions in Biology and Medicine and Medicine 10: 204-209.;
- Lundblad E., Einvik C., Rønning S., Haugli K., Johansen S. 2004.; "Twelve Group I introns in the same pre-rRNA transcript of the myxomycete Fuligo septica: RNA processing and evolution."; Molecular Biology and Evolution 21 (7): 1283-1293.;
