Iglicznia występuje w umiarkowanych i ciepłych
wodach . Spotykana jest w południowej części Bałtyku, Morzu Północnych, w
wodach przybrzeżnych Wysp Brytyjskich i u wybrzeży
kontynentalnej zachodniej Europy oraz w
basenie Morza Śródziemnego i Morza Czarnego
- Budowa zewnętrzna
- Biologia
- Systematyka
- Galeria zdjęć
Iglicznia należy do
rzędu igliczniokształtne (
Syngnathiformes). Jest jedną z dwóch
gatunków z
rodziny igliczniowatych (
Syngnathidae) występujących w Bałtyku. Głowa wydłużona. Pysk jest bocznie spłaszczony i rurkowaty, zakończony niewielkim, ukośnym otworem gębowym. Ciało igliczni jest silnie wydłużone i wąskie, przypominające igłę. Na
skórze występują płytki kostne. Ubarwienie ciała zielonkawe bądź brązowawe, w ciemne pasy i plamy. Strona brzuszna jest jaśniejsza, żółtawa. Występuje pojedyncza płetwa grzbietowa. Płetwy piersiowe są krótkie i zaokrąglone. Płetwa
ogonowa jest wachlarzowata. Brak płetw brzusznych. Samca można odróżnić od samicy po obecności torby lęgowej.
Iglicznia zamieszkuje wody przybrzeżne,
laguny, ujścia
rzek. Spotykana jest w wodach słonych i słonawych. Jest silnie związana z występowaniem w
środowisku bujnej
roślinności podwodnej. Iglicznia dzięki swojemu ubarwieniu świetnie kamufluje się w
trawach morskich. jajożyworodna. Jest gatunkiem poligyandrycznym. Do
tarła przystępuje od maja do sierpnia. Samica składa do 20 ziaren
ikry. Następnie przenosi ikrę do torby lęgowej samca, gdzie nastąpi
zapłodnienie jaj. Samiec
inkubuje ikrę od czterech do sześciu tygodni. Po wylęgu
larw samiec nadal pełni opiekę nad potomstwem. W sytuacji zagrożenia młode chowają się do torby lęgowej. Iglicznia osiąga dojrzałość
płciową w pierwszym roku
życia, przy długości ciała 12 cm. Na liście
IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). W naszym kraju gatunek pod ochroną. Jest chętnie
hodowana w akwariach. Iglicznia żywi się
planktonowymi oraz larwami innych ryb.