Biegacz zielonozłoty (Carabus auronitens)

Występowanie

Biegacz zielonozłoty spotykany jest w południowej i centralnej Europie na obszarach górskich i podgórskich, rzadziej nizinnych. Występuje głównie w Pirenejach, Alpach i Karpatach. W Polsce liczny w górach i na rozproszonych stanowiskach na niżu.

Budowa

Biegacz zielonozłoty należy do rodziny biegaczowate (Carabidae). Reprezentowany jest przez kilka podgatunków. Jest dosyć dużym chrząszczem. Głowa jest mała, węższa od przedplecza. Wyposażona w parę dobrze rozwiniętych oczu, długie, nitkowate czułki oraz aparat gębowy typu gryzącego. Pierwszy człon czułek jest czerwonawy, kolejne są czarne. Głowa i przedplecze są zmiennej barwy, pomarańczowej, czerwonawej, zielonkawej, rzadziej niebieskiej. Silnie stwardniałe pokrywy są zielonozłote, z metalicznym połyskiem. Na pokrywach występują żebrowania, na każdej pokrywie znajdują się po trzy żebra. Spód ciała jest czarny. Odnóża bieżne silne, kolana czerwone, reszta jest czarna. Samice są większe od samców. Gatunkiem podobnym jest biegacz złocisty (Carabus auratus), różniący się między innymi większą ilością czerwono pomarańczowych członów na czułkach.

Biologia

Biegacz zielonozłoty zamieszkuje głównie lasy na obszarach górskich i podgórskich. W Polsce występuje w lasach mieszanych i iglastych, kosodrzewinie, na skałach powyżej górnej granicy lasu i na połoninach. Prowadzi nocny tryb życia. W dzień ukrywa się pod kamieniami, korą. Aktywny od marca do października. Nie lata. Jest drapieżny. Aktywnie poluje na bezkręgowce (inne owady, pajęczaki oraz mięczaki). Do rozrodu przystępuje na wiosnę. Samica składa jaja do ziemi. Wylęg z jaj ma miejsce pod koniec lata i na jesień. Larwa linieje trzykrotnie. Zimuje w spróchniałych pniach. Larwy są również drapieżne. Żyje maksymalnie do ośmiu lat. W naszym kraju jest pod ochroną.