Czajka (Vanellus vanellus)

Samce czajki podczas sezonów godowych wykonują powietrzne akrobacje nad rewirami lęgowymi. Wznoszą  się w powietrze, obracają, a potem gwałtownie nurkują w dół. Podczas lotów godowych głośno nawołują. Te ewolucje to ostrzeżenie dla konkurentów i niebanalny sposób na zwabienie towarzyszek.

Wygląd

Czajka to dość duży ptak z rodziny siewkowatych. W oczy rzucają się długie pióra na główce – tworzą efektowny i nieco wygięty czub. Dominujące kolory jego ubarwienia to biały i czarny. Ciemny wierzch ma dodatkowo zielonkawy połysk. Z kolei spód i ogon mają biały kolor. Ogon wieńczy ponadto ciemna pręga. Kiedy czajka wzbija się w powietrze, dobrze widać białe podskrzydłowe pokrywy.

Biotop

Czajka upodobała sobie tereny podmokłe. Pojawia się w dolinach rzek, na łąkach, torfowiskach, na polach uprawnych i ugorach.  

Występowanie

Czajka zamieszkuje  umiarkowaną strefę Azji, jest szeroko rozpowszechniona w Europie. Niechętnie gniazduje w krajach basenu Morza Śródziemnego. Omija także wysokie góry: Alpy i  Pireneje. Zimuje w Europie zachodniej, Indiach, południowych Chinach, a także w północnej Afryce. W Polsce czajka jest szeroko rozpowszechniona i średnio liczna. Jej populacja w naszym kraju znacznie przekracza 100 tys. par. Można ją spotkać m.in. nad Biebrzą, górną Narwią, nad Pilicą i dolnym Bugiem.

Lęgi

W kwietniu i maju czajka składa 4 jaja o maskującym ubarwianiu. Gniazdo znajduje się zwykle w płytkich nieckach na ziemi. Młode mogą poderwać się do lotu po ok. 35 dniach.

Pokarm:

Czajka żywi się owadami, ślimakami, nie gardzi dżdżownicami. W jadłospisie tego ptaka można odnaleźć też niewielkie ilości roślin.