Dzięcioł białogrzbiety (Dendrocopos leucotos)

Spis treści

Wstęp
Wygląd
Występowanie
Biotop
Lęgi
Pokarm
Galeria zdjęć

Wstęp

Dzięcioł białogrzbiety ptak średniej wielkości. Największy wśród dzięciołów pstrych. W locie go można poznać bo białym grzbiecie. W Polsce rzadki. Gatunek osiadły, sporadycznie koczowniczy.

Wygląd

Charakterystyczną cechą, odróżniającą dzięcioła białogrzbietowego spośród innych dzięciołów pstrych jest ubarwienie grzbietu. Dolna część grzbietu jest biała, a górna czarna. Na boku głowy ciemny pas, nie połączony z czapeczką. Białe prążkowanie na skrzydłach. Nie ma natomiast białych luster na skrzydłach (tak jak dzięcioł duży). Ubarwienie ciała czarno-białe. Ma kanciastą głowę, nieco dłuższą szyje i dziób. Występuje dymorfizm płciowy. Samce oraz osobniki młodociane mają czerwone czapeczki u samic są one czarne. Czerwona czapeczka u samca ma bardzo wąskie, czarne obramowanie. Jasnopłowa dolna część piersi i brzuch, a podogonie jasnoczerwone. Boki są kreskowane.

Występowanie

Dzięcioł białogrzbiety zamieszkuje lasy obszarów umiarkowanych Eurazji, od środkowej Europy aż po Japonię. W zachodniej Europie występuje wyspowo, jedynie na obszarach górskich.

Biotop

Dzięcioł białogrzbiety zasiedla lasy mieszane na terenach podmokłych i w pobliżu jezior. Zwykle są to lasy liściaste ze znacznym udziałem olchy, brzozy i wierzby. Występuje jedynie w lasach z martwym drewnem, na których obszarze nie jest prowadzona gospodarka leśna.

Lęgi

Gniazdo (dziuple) dzięcioł białogrzbiety wykuwa w butwiejącym, starym drzewie, między innymi w olchach, kilka metrów nad ziemią. Jeden lęg w roku, przypadający na kwiecień–maj. Samica składa od 3 do 5 jaj. Oboje rodzice wysiadują jaja przez około 15 dni. Po około 21 dniach od wyklucia młode opuszczają gniazdo.

Pokarm

Dzięcioł białogrzbiety kuje w spróchniałych drzewach, szukając w nich owadów, larw kózkowatych. Podczas takiego żerowania, odmiennie od pozostałych dzięciołów rozłupuje drewno tworząc na nim duże, głębokie kratery. Jak inne dzięcioły tworzy kuźnie, z dużą ilością poszarpanych szyszek. Rozbija bukiew, aby dostać się do nasiona. Szyszki sosnowe rozkuwa wzdłuż, a świerkowe nieregularnie. W zimie zjada także owoce.