Golec zwyczajny (Salvelinus alpinus)

Występowanie

Golec zwyczajny zamieszkuje arktyczne wody półkuli północnej. Spotykany jest w wodach Alaski, Kanady, Grenlandii, Islandii, Skandynawii i Rosji. Zasięg występowania golca zwyczajnego najdalej na południe sięga południowo-wschodnich wybrzeży Kanady.

Budowa zewnętrzna

Golec zwyczajny należy do ryb z rodziny łososiowate (Salmonidae). Reprezentuje go wiele podgatunków. Otwór gębowy jest duży. Górna szczęka sięga za tylną krawędź oka. Ciało jest wydłużone, wrzecionowate. Łuska pokrywająca ciało drobna, cykloidalna. Ubarwienie jest różnorodne. Strona grzbietowa jest ciemna, zielonoszara. Boki ciała są nieco jaśniejsze, zielonkawe lub brązowawe, pokryte białymi, żółtymi lub czerwonymi plamkami. Brzuch jest białawy lub żółtawy. Występuje mała płetwa tłuszczowa. Płetwy: piersiowe, brzuszne i odbytowa mają białe obrzeża. Płetwa grzbietowa jest umiejscowiona w środkowej części ciała. Płetwa ogonowa jest lekko rozwidlona. Występuje dymorfizm płciowy. W okresie rozrodczym strona brzuszna staje się jaskrawo czerwonawa, szczególnie u samców.

Biologia

Golec zwyczajny występuje w zimnych słonych, słonawych i słodkich wodach. Spotykany jest w jeziorach, rzekach, w ujściach rzek i w pobliżu wybrzeży morskich. Zamieszkuje głównie wody stojące i wolno płynące. Do rozrodu wymaga dna kamienistego i żwirowego. Występują formy wędrowne i osiadłe. Samce są zwykle terytorialne. Tarło odbywa się od września do listopada. Samica składa do 5 tysięcy ziaren ikry. Jaja składane są do gniazda wykopanego przez samca. Formy wędrowne osiągają dojrzałość płciową między 4 a 10 rokiem życia. Formy osiadłe dojrzewają płciowo między 2 a 5 rokiem życia. Maksymalnie dożywa do 40 lat. Golec zwyczajny żywi się skorupiakami, mięczakami, owadami i ich larwami oraz rybami. Jest rybą o dużym znaczeniu gospodarczym ze względu na walory smakowe. Chętnie poławiany przez wędkarzy. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC).