Halibut atlantycki (Hippoglossus hippoglossus)

Występowanie

Halibut atlantycki występuje w północnym Atlantyku od wybrzeży Kanady, przez Grenlandię, Islandię po wybrzeża półwyspu Skandynawskiego, Morze Barentsa i Nową Ziemię. Na południe jego zasięg sięga zwykle po Zatokę Biskajską.

Budowa zewnętrzna

Oczy osadzone blisko siebie, położone po prawej stronie ciała. Otwór gębowy duży. Ciało asymetryczne, wydłużone, owalne, silnie bocznie spłaszczone. Ubarwienie wierzchu ciemne, oliwkowoszare bądź szarobrązowe, spód ciała biały. Łuska pokrywająca ciało drobna. Płetwa grzbietowa długa, sięga od głowy do początkowego odcinku trzonu płetwy ogonowej. Płetwa odbytowa podobnie jak grzbietowa długa, sięgająca do trzonu ogona. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Larwy różnią się wyglądem od dorosłych osobników, początkowo cechuje je dwuboczna symetria ciała, która z czasem ulega przeobrażeniu.

Biologia

Kulbak biały zamieszkuje strefę przydenną w wodach słonych. Może przebywać do głębokości 2000 m. Preferuje muliste dno. Odporny na wysokie zasolenie. Do rozrodu przystępuje od grudnia do kwietnia, na głębokości 300 do 700 m. Samica składa do 3 mln ziaren ikry. Ikra jest pelagiczna. Średnica jaj wynosi 3-3,8 mm. Długość ciała larwy po wylęgu wynosi 6-7 mm. Larwy przebywają na mniejszych głębokościach (do 100 m) niż osobniki dorosłe. Samice osiągają dojrzałość płciową między 10 a 11 rokiem życia przy długości ciała 110-135 cm. Samce dojrzewają między 7 a 8 rokiem życia, przy długości 55 do 110 cm. Zwierzę długowieczne, żyjące do 50 lat. Halibut atlantycki jest rybą wysoko cenioną ze względu na walory smakowe, w związku z czym ryba ta jest mocno narażona na przełowienie. Jest gatunkiem zagrożonym (kategoria EN na liście IUCN ). Żywi się w głównej mierzę innymi rybami, poza tym w jego diecie znaleźć można bezkręgowce (skorupiaki, mięczaki).