Ognica pstra (Pterois volitans)

Ognica pstra zamieszkuje wschodni Ocean Indyjski i znaczną część zachodniego Pacyfiku. Jej zasięg obejmuje południowo-wschodnią Azję, Malezję, Indonezję, Filipiny, północną Australię, Oceanię po Wyspę Wielkanocną, na północy po Koreę Południową i Japonię. Została przypadkowo wprowadzona do wód w pobliżu południowej Florydy w USA.

Ognica pstra należy do ryb z rodziny skorpenowate (Scorpaenidae). Głowa jest duża. Oczy są stosunkowo duże. Ciało jest krępe, bocznie spłaszczone. Ubarwienie ciała jest zmienne, jaskrawe, pokryte czerwonymi, złotobrązowymi bądź czarnymi pasami na jasnym tle. Wzdłuż linii bocznej mogą występować jasne plamki. Posiada dwie płetwy grzbietowe. Płetwy piersiowe są długie i wachlarzowate. Promienie płetw piersiowych są połączone przy nasadzie. Dymorfizm płciowy widoczny w okresie rozrodczym. Samce w tym okresie stają się ciemniejsze. Gatunkiem podobnym jest ognica skrzydlata (Pterois lunulata).

Ognica pstra występuje głównie w tropikalnych płytkich wodach przybrzeżnych. Spotykana jest często na rafach koralowych, w ujściach rzek i lasach namorzynowych. Prowadzi przydenny tryb życia. Jest zwierzęciem o aktywności nocnej. Po za okresem rozrodczym żyje samotnie. Jest terytorialna. Ognica pstra jest rybą drapieżną, żywi się skorupiakami, mięczakami oraz rybami. Samiec tworzy grupę z kilkoma (od 3 do 8) samicami. Samica składa od 2 do 15 tysięcy ziaren ikry. Jaja są pelagiczne. Wylęg larw odbywa się po 36 godzinach. Larwa po wykluciu mierzy ok. 1,5 mm. Ognica osiąga dojrzałość płciową między pierwszym a drugim rokiem życia, przy długości ciała 19 cm. W naturze żyje do 10-15 lat. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Ryba jadalna. Chętnie poławiana. Hodowana w akwariach domowych i publicznych. Jest niebezpieczna dla człowieka.