Podróżniczek (Luscinia svesica)

Ten niewielki słowik występuje w kilku podgatunkach. W Polsce spotykane są dwa – L.s.svecica oraz L.s.cyanecula.

Wygląd

Samiec podróżniczka w szacie godowej ma niebieską plamę na podgardlu i piersi obrzeżoną czarną i rdzawą obwódką. W środku jej znajduje się mała plamka w kolorze rdzawym (L.s.svesica) lub białym (L.s.cyanecula). Grzbiet i skrzydła są brunatne, spód ciała jasny, boki ogona u nasady rdzawe. Samica ma jasne podgardle i ciemną obręcz na piersi. W okresie spoczynkowym samiec przypomina samice wszystkich podgatunków. Osobniki młodociane brązowe, paskowane.

Biotop

Podróżniczek zamieszkuje chętnie miejsca podmokłe, łąki z krzewami nad brzegami rzek i jezior, wilgotne łąki z wysoką trawą, tereny bagniste i szuwary,

Występowanie

Podróżniczek występuje na znacznych przestrzeniach Europy i Azji, brak go tylko w południowo -wschodniej części Azji. W Polsce lęgowy, średnio liczny  na wschodzie i w środkowej części, skrajnie nieliczny lub wymarły na południu oraz południowym i północnym zachodzie. Spotykany także w czasie przelotów – IV-V, IX-X. Zimuje w północnej Afryce oraz południowej i południowo-wschodniej Azji.

Lęgi

Podróżniczek wyprowadza 1-2 lęgi w roku od początku maja do końca czerwca. Zakłada gniazdo na ziemi pod osłoną wysokiej roślinności zielnej, najczęściej na stoku lub na skarpie. Zbudowane jest ono ze zbutwiałych liści oraz suchych traw i łodyg roślin zielnych. Samica składa zwykle 6 jaj, wysiadują oboje rodzice przez 14 dni. Tyle samo czasu mija do opuszczenia gniazda przez młode.

Pokarm

Podróżniczki odżywiają się głównie owadami i innymi bezkręgowcami, które wyszukują w wilgotnej ściółce. Jesienią zjadają także jagody i owoce.