Siniak (Columba oenas)

Wstęp

Gołąb nieco mniejszy od sierpówki (Streptopelia decaocto). W kraju jest średnio licznym wędrownym gatunkiem lęgowym. Gatunek skryty. Może być mylony z gołębiem skalnym (Columba livia). Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Wygląd

Głowa stosunkowo mała. Tęczówka oczna brązowa. Dziób mały, czerwony z żółtą końcówką. Ubarwienie ciała sino-szare, z ciemniejszymi końcami skrzydeł i ogona. Pierś różowa. Kołnierzyk na szyi z zielonym i fioletowym połyskiem. Na skrzydłach, przy tułowiu dwa czarne pasy. Spód skrzydeł szary. Ogon krótki, niebieskoszary, z czarnym końcem. Sylwetka krępa. Nogi krótkie. Dymorfizm płciowy niezauważalny, samice są nieco mniejsze. U osobników młodocianych pierś jest płowa, dziób ciemny, brak zielono-fioletowego kołnierzyka.

Występowanie

Siniaki zamieszkują niemal całą Europę – prócz krańców północnych, Bliski Wschód i centralną Azję. Częściowo są wędrowne. Ptaki zamieszkujące chłodniejsze obszary przemieszczają się w kierunku cieplejszego klimatu – głównie do południowej i zachodniej Europy.

Biotop

Preferuje starodrzewia z dużymi dziuplastymi drzewami. Zamieszkuje zarówno stare, rozległe lasy, jak i zadrzewienia śródpolne, parki, cmentarze i sady.

Lęgi

Gnieździ się w dziuplach (wykutych przez dzięcioła czarnego), na skałach oraz budynkach. Gniazdo wysłane jest korzonkami, mchem, suchymi liśćmi oraz gałązkami. Do lęgów przystępuje dwa razy w roku. Samica składa dwa białe jaja. Czas wysiadywania (przez samicę) wynosi około 17 dni. Młode zyskują umiejętność lotu po 28 dniach. Obydwoje rodzice karmią pisklęta przez około miesiąc, początkowo karmione są „ ptasim mleczkiem”, następnie rozmiękczonym ziarnem.

Pokarm

Podstawę diety stanowią nasiona, ziarna, kiełki, owoce (roślin dzikich i uprawnych), żywi się także bezkręgowcami. Pokarm zdobywa z ziemi.