Sola zwyczajna (Solea solea)

Występowanie
Sola zwyczajna zamieszkuje płytkie wody przybrzeżne od Wysp Zielonego Przylądka, przez wybrzeża zachodniej Afryki, Wysp Kanaryjskich, Madery, Morza Śródziemnego, Morza Czarnego, zachodniej Europy, Wysp Brytyjskich i południowego Bałtyku.
Budowa zewnętrzna
Sola zwyczajna – głowa jest zaokrąglona. Oczy są małe, osadzone blisko siebie, po prawej stronie ciała. Otwór gębowy mały. Sylwetka ciała spłaszczona, asymetryczna, owalna. Ubarwienie ciała zmienne (w barwach szaro-brązowych, czerwonawo-brązowych, ciemno plamkowane). Spodnia strona ciała biała. Linia naboczna prosta. Płetwy piersiowe są w pełni rozwinięte. Płetwa grzbietowa sięga do nasady płetwy ogonowej. Na płetwie grzbietowej umiejscowiona jest ciemna plamka. Płetwa ogonowa zaokrąglona, tylna jej część jest nieco ciemniejsza.
Biologia
Sola zwyczajna występuje przy dnie płytkich wód słonych. Preferuje błotniste lub piaszczyste dno. W okresie zimowym przemieszcza się na nieco głębsze rejony. Ryba o aktywności nocnej. Dzień spędza w ukryciu, zakopana w piaszczystym lub mulistym podłożu. Pożywia się dennymi bezkręgowcami (mięczakami, skorupiakami, pierścienicami), a także drobnymi rybami. Do rozrodu przystępuje, w zależności od występowania, w miesiącach zimowych do maja, przy temperaturze wody 6-12 stopni Celsjusza. Samica składa od 150 tys. do 250 tys. ziaren ikry. Jaja są małe oraz pelagiczne. Wylęg następuje po około 5-8 dniach. Symetryczna larwa po wykluciu mierzy około 3-4 mm. Gdy osiągnie 7 mm długości zaczyna się u niej migracja oczu. Po 7-8 tygodniach larwy rozpoczynają denny tryb życia. Dojrzałość płciową osiąga między trzecim a piątym rokiem życia. Ryba długowieczna (dożywa ponad 20 lat). Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).