Stynka (Osmerus eperlanus)

Występowanie

Występuje na obszarach przybrzeżnych i w zlewni Morza Północnego, Bałtyku i Morza Barentsa.

Budowa zewnętrzna

Ryba drobna. Głowa dosyć duża, srebrna. Tęczówki srebrne. Otwór gębowy duży, sięgający za krawędź oka. Szczęka dolna wystaje nad górną. Ciało mocno wydłużone, delikatnie ścieśnione. Wzdłuż boków ciała biegnie niebieskawa smuga. Grzbiet zielonkawy. Boki jasnożółte z szarym odcieniem. Brzuch jasny. Ciało prześwitujące z powodu małej ilość barwnika. Linia boczna krótka, niepełna, urywa się w połowie ciała. Łuska pokrywająca ciało cykloidalna, bezbarwna, owalna. Występuje niewielka płetwa tłuszczowa. Płetwy piersiowe, grzbietowa i ogonowa jasnoszare. Pozostałe płetwy są bezbarwne. Płetwa grzbietowa krótka. Trzon ogona niski. Płetwa ogonowa rozwidlona. Występuje w wielu formach ekologicznych. Dymorfizm płciowy nie jest widoczny. W okresie rozrodczym u obu płci (choć u samców jest intensywniejsza) na głowie, grzbiecie i płetwach występuje wysypka perłowa.

Biologia

Stynka zamieszkuje głównie obszary przybrzeżne, zatoki, jeziora i ujścia rzek. Wykazuje wyraźne pionowe wędrówki w ciągu doby. Na tarło wędruje w górę rzeki. Do rozrodu przystępuje od marca do maja. Rozród odbywa się stadnie, w nocy, w płytkich miejscach, o podłożu piaszczystym lub żwirowatym. Samica składa od 5 do 20 tys. ziaren ikry. Jaja są żółte i lepkie. Średnica jaj wynosi od 0,7 do 1,1 mm. Po złożeniu jaja przyklejają się do podłoża lub do roślinności. Wylęg następuje po upływie 15 do 30 dni. Larwy po wykluciu mierzą 5 mm. Dojrzałość płciową osiąga między pierwszym, a trzecim rokiem życia. Żywi się glonami, zooplanktonem, larwami owadów. Starsze osobniki polują na narybek innych ryb (w tym na inne stynki). Żyje maksymalnie do 8 lat, średnio 2-3 lata. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).