Wigoń (Vicugna vicugna)

Wygląd
Wigoń jest najmniejszym spośród wielbłądowatych. Długość jego ciała wynosi 125 -190 cm, wysokość w kłębie 70 -110 cm, długość ogona 15 -25cm, waga 35 -65 cm. Zwierzę to ma smukłe ciało, długą szyję, zaokrągloną głowę i spiczaste uszy. Jego sierść jest miękka i wełnista, dłuższa z przodu ciała. Wierzch ciała jest miodowo -brązowy, pierś i spód ciała żółtawo -biały.
Występowanie
Wigoń – istnienie tego gatunku jest uzależnione od ochrony. Żyje on na suchych, stepowych terenach Andów od południowego Peru do północno -zachodniej Argentyny.
Tryb życia
Wigoń jest zwierzęciem żyjącym w grupach rodzinnych składających się na ogół z 5 -15 samic z młodymi i jednego samca pełniącego rolę przewodnika. Samce wykazują silnie rozwinięty terytorializm. Te, które nie posiadają własnego haremu mogą wspólnie tworzyć osobne stada. Terytorium jest podzielone na obszary legowiskowe i położone zwykle niżej obszary żerowiskowe. Zwierzęta te trzymają się otwartych przestrzeni i nigdy nie wchodzą do lasów. Są aktywne w dzień. Ze zmysłów mają najlepiej rozwinięty wzrok i słuch. W ucieczce osiągają prędkość 50 km/h. Zagrożone wydają ostrzegawcze gwizdnięcie, bronią się plując na odległość kilku metrów śliną zmieszaną z resztkami pokarmu. Są czujne i płochliwe.
Odżywianie
Pokarm wigonia stanowią prawie wyłącznie trawy.
Rozmnażanie i rozwój
Okres godowy wigonia przypada na marzec. Ciąża trwa ok. 330 dni. Młode (najczęściej jedno) rodzi się w lutym. Już po kilkunastu minutach jest ono w stanie podążać za matką. Laktacja trwa do 10 miesięcy, ale młode zaczynają przyjmować pokarm stały po 4 miesiącach ssania. Samice osiągają dojrzałość płciową po roku życia, samce w wieku 2 lat. Wigoń dożywa wieku 15 -20 lat.