Żarłacz jedwabisty (Carcharhinus falciformis)

Biologia

Żarłacz jedwabisty jest dużym, smukłym rekinem pelagicznym występującym zasadniczo w wodach ciepłych całego świata, w pasie pomiędzy zwrotnikami. W związku z tym, ze jest to najchętniej poławiany komercyjnie gatunek rekina (szczególnie dla pozyskania płetw, mających zastosowanie w kuchni azjatyckiej), a także to, że często wplątuje się w sieci rybackie, jego populacja cały czas spada – obecnie jego status według Czerwonej Listy IUCN to VU (Vulnerable – gatunek narażony na wyginięcie). Utrzymanie stabilnej liczebności populacji jest niełatwe również ze względu na sposób rozrodu tego gatunku – żarłacz jedwabisty późno osiąga wiek rozrodczy, a ciąża trwa aż rok, przy czym liczba potomstwa nie jest duża – zwykle 1-16 młodych.

Budowa zewnętrzna

Nazwa gatunkowa żarłacza jedwabistego wskazuje na charakterystyczną cechę jego skóry – jak u wszystkich rekinów, jest ona pokryta łuskami plakoidalnymi przypominającymi małe ząbki (są zresztą zbudowane z dentyny), jednak u żarłacza jedwabistego łuski są tak gęsto upakowane, że w dotyku jego skóra jest o wiele gładsza niż u innych gatunków. Ubarwienie grzbietu żarłacza jedwabistego jest zmienne u różnych osobników, waha się od ciemnego brązu aż do szaroniebieskiego; spód ciała, jak u innych rekinów, jest biały. Żarłacz jedwabisty jest dużym rekinem (dorasta do ok. 3m, może ważyć ponad 300 kg), smukły, z dość wydłużonym i zaokrąglonym pyskiem. Jego płetwy piersiowe, w odróżnieniu od większości gatunków żarłaczy, są wydłużone i zakrzywione.

Występowanie

Żarłacz jedwabisty to gatunek kosmopolityczny, występuje w większości wód oceanicznych w szerokościach międzyzwrotnikowych – preferuje ciepłe wody. Spotkać go można raczej na otwartym morzu, bardzo rzadko wypływa na płytsze wody – zwykle wtedy, kiedy samica przygotowuje się do porodu. Dane z połowów wskazują, ze może pojawiać się na głębokościach nawet do 4000m.

Pokarm

Żarłacz jedwabisty jest drapieżnikiem. Jego dieta zależy od zasobności siedliska, w którym akurat przebywa – jeśli jest w nim dużo potencjalnych ofiar, rekiny stają się wybredne, poszukując najbardziej wartościowego pokarmu. Podstawę diety żarłacza jedwabistego stanowią ryby (szczególnie te pływające w ławicach, ponieważ ogranicza to ilość energii zużytej na polowanie), żywi się również głowonogami (m.in. kałamarnicami Humboldta) czy krabami.

Rozmnażanie

Zarłacze jedwabiste żyją średnio ok. 23 lat. Wiek rozrodczy osiągają one po około 6-9 latach (samce wcześniej niż samice). W ciepłych tropikalnych wodach żarłacze jedwabiste mogą rozmnażać się cały rok. Podczas okresu godowego samce wydzielają feromony, których rola nie została jeszcze ustalona – mogą one przyciągać potencjalne partnerki, ale też odstraszać konkurentów albo znaczyć terytorium. Zachowania godowe żarłaczy jedwabistych nie zostały jeszcze dobrze poznane, wiadomo jednak, że podczas kopulacji samiec umieszcza w kloace samicy zewnętrzny narząd rozrodczy (odpowiednik gonopodium u ryb kostnoszkieletowych) i uwalnia spermę.  Młode żarłacze jedwabiste rozwijają się w ciele samicy przez ok. 12 miesięcy, po czym rodzą się jako niezależne i zdolne do samodzielnego życia drapieżniki.