Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
Maślak wejmutkowy (Suillus placidus)
Nazywana/y także: maślak łagodny, borowik łagodny, podgrzybek łagodny

Spis treści
Wstęp
Maślak wejmutkowy to drugi obok daglezjowego gatunek maślaka zawleczony do Polski z Ameryki Północnej o miernym smaku. W odróżnieniu od maślaka daglezjowego posiada szersze spektrum partnerów mikoryzowych, współżyje bowiem także z innymi gatunkami sosen pięcioigielnych, niekoniecznie z wejmutką.
Sezon
Maślak wejmutkowy wytwarza owocniki od lipca do października.
Występowanie
Maślak wejmutkowy pochodzi z północno-wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej, od Nowej Fundlandii i półwyspu Gaspe do Karoliny Południowej i Georgii.
Do Europy, północnej Afryki i na Daleki Wschód trafił najprawdopodobniej z sadzonkami wejmutki. Przy braku tego gatunku sosny tworzy mikoryzy z pozostałymi sosnami pięcioigielnymi, szczególnie limbą, limbą syberyjską, sosną karłowatą (kosolimbą) oraz s. koreańską. Nie wykluczone także mikoryzowanie z innymi iglakami z podrodzaju Strobus np.: sosną rumelijską, himalajską, giętką, cukrową czy meksykańską.
Wygląd
Kapelusz maślaka wejmutkowego jest maślisty przy dżdżystej pogodzie, lekko kleisty, gładki i lśniący przy suchej pogodzie. U młodych egzemplarzy m. wejmutkowego w kolorze kości słoniowej, z wiekiem ciemnieje stając się żółty, wreszcie brązowy. Jak u reszty maślaków kształt kapelusza zmienia się z wiekiem od półkolistego do płaskiego.
Pory u młodych okazów białawe, później złociste, na końcu brązowawe. U młodych owocników wydzielają krople mleczka. Mleczko najpierw białawe, potem ciemnieje, stając się fiołkowo czerwone lub brązowo czerwone.
Rurki łatwo separujące się od miąższu, najpierw kremowo białe, potem brązowawo żółte, od 4-10 mm długości.
Trzon cylindryczny lub zwężający się ku podstawie, zakrzywiony, gruby do 2 cm, a wysoki do 10 cm. Pochwy oraz pierścienia nie ma.
Miąższ miękki, z wiekiem twardnieje, początkowo białawy, w dojrzalszych okazach żółtawy, o przyjemnym aromacie. Ług potasowy przebarwia go najpierw na fioletowo, potem na brązowo, mocniej niż kapelusz; zasada amonowa barwi go na lilowo; a siarczan żelaza II zmienia kolor miąższu na seledynowo w miejscach żółtych.
Wysyp spor płowy. Zarodniki m. wejmutkowego mierzą 7-11 x 2,5-4 µm, eliptyczne, gładkie, bez pory rostkowej. Podstawki wysmukłe, maczugowate. Cystydy również maczugowate albo w kształcie wąskich wrzecion.
Z pozostałych maślaków Polski dość podobne do wejmutkowego bywają: maślak szary S. viscidus, rdzawobrązowy S. collinitus, limbowy S. plorans oraz syberyjski S. sibiricus. M. wejmutkowy mocno jednak odbiega od nich jaśniejszą barwą owocników, tudzież swymi najczęstszymi partnerkami mikoryzowymi.
Właściwości
Maślak wejmutkowy to grzyb jadalny lecz kiepski w smaku.
Zastosowanie
Zastosowanie maślaka wejmutkowego jest zbliżone do pozostałych gatunków maślaków i maślaczków, choć z racji gorszego smaku nie zbierany aż tak chętnie.
Subscribe
0 komentarzy