Pomarańczowiec błyszczący (Pycnoporellus fulgens)

Nazywana/y także: huba litewska, oranżowiec błyszczący, oranżowiec pomarańczowy

Tagi

Grzyby niejadalne

Spis treści

Wstęp
Występowanie
Sezon
Wygląd
Zastosowanie
Właściwości
Galeria zdjęć

Wstęp

Pomarańczowiec błyszczący należy do rodziny żagwiowatych. Należy do gatunków grzybów niejadalnych.

Występowanie

Pomarańczowiec błyszczący spotykany na drewnie drzew iglastych (świerki, jodły, sosny) pojedynczo lub w małych grupach. Rzadziej spotykany na drewnie drzew liściastych (topole, osiki, brzozy).

Sezon

Pomarańczowiec błyszczący rośnie od lipca do jesieni (VII – XI)

Wygląd

Owocnik pomarańczowca błyszczącego ma kształt wachlarza, półkola. Kolor od jasno pomarańczowego do brązowego. Powierzchnia owocnika jest gładka, ale może być lekko owłosiona. Owocnik może osiągnąć 10 cm szerokości i do 3 cm grubości. Brzeg kapelusza jaśniejszy od całości.

Miąższ pomarańczowca błyszczącego koloru kremowego do pomarańczowego, a nawet czerwonego. Zapach bardzo delikatny, smak kwaskowaty, łagodny. U starszych okazów włóknisty, młodsze mają miąższ soczysty. Po wysuszeniu miąższ ulega kruszeniu.

Rurki koloru żółtawego, do 5 mm. Pory na hymenoforze rozmieszczone nieregularnie, o kolorze ciemniejszym niż rurki, kształtu okrągłego do kanciastego.

Zarodniki pomarańczowca błyszczącego białe, gładkie zazwyczaj kształtu cylindrycznego.

Zastosowanie

Pomarańczowiec błyszczący powoduje u drzew brązową zgniliznę drewna. Drewno przybiera ciemny kolor. Zostaje pozbawione celulozy, co powoduje kruchość i brak wytrzymałości surowca.

Właściwości

Wyciąg z owocników pomarańczowca błyszczącego stosuje się jako lek przeciwgrzybiczy dla grzybów z rodzaju Candida. Rodzaj Candida powoduje trudne do wyleczenia zakażenia błoń śluzowych i skóry u ludzi.

Okres występowania

III