Skórnik krwawiący (Stereum sanguinolentum)

Wstęp

Skórnik krwawiący to jedna z najpospolitszych hub półkuli północnej, niejadalna członkini rodziny skórnikowatych Stereaceae. Rozwija się na martwym, gnijącym drewnie szpilkowych, tak rodzimych dla Polski, jak i egzotów sadzonych tylko po ogrodach botanicznych.

Sezon

Skórnik krwawiący tworzy podobnie jak większość jego krewniaków owocniki przez cały rok.

Występowanie

Skórnik krwawiący trafia się na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy. Szczególnie pospolity jest na Półkuli Północnej. Należy do najczęstszych hub Polski i krajów sąsiednich.

Rozwija się w drewnie drzew i krzewów nagozalążkowych (iglastych), tak rodzimych dla Polski jak i egzotycznych, eksponowanych w arboretach i parkach. Wnika do środka przez uszkodzenia spowodowane żerowaniem jeleni, aktywnością owadów czy pracami leśnymi. Kolonizuje pniaki, konary i co grubsze gałęzie, powodując jednolitą, białą zgniliznę twardzieli.

Wygląd

Owocniki skórnika krwawiącego odznaczają się kulistym, rozpostartym kształtem. Żyją około jednego roku, wyrastając na wciąż sterczących, martwych pniakach, na spodzie lub z boku opadłych, rozkładających się konarów.

Pojedyncze kapelusze skórnika krwawiącego mierzą 0,4-0,6 mm. Wyrastają gromadnie, początkowo nachodząc na siebie jak dachówki, a potem zrastając się i zlewając. Charakteryzują się odgiętymi, górnymi brzegami w kolorze białym bądź kremowym. Ich wierzch jest koncentrycznie strefowany, a zarazem włóknisty. U starych owocników staje się nagi, a włókienka zanikają.

Obłócznia (hymenium, warstwa rodzajna) albo jest zupełnie gładka, albo pokryta niskimi guzkami. Cechuje się jasnobrązowym albo kremowo siwym kolorem. Podczas suszy i upałów często ulega spękaniu.

Miąższ podobnie jak u reszty skórników złożony jest z dwóch warstw: 1) cienkiej, zewnętrznej, nazywanej korteksem i 2) grubszej, wewnętrznej, zwanej kontekstem. Kontekst skórnika krwawiącego odznacza się większą delikatnością od kontekstu większości jego kuzynów, jest miękki, skórzasty, nader cienki, dopiero u najstarszych owocników łykowaty. Budują go dwa typy strzępek: 1) o cienkich ścianach ale bez sprzążek oraz 2) o grubych ścianach, ze sprzążkami.

Wysyp zarodników biały. Spory chropiatki krwawiącej są amyloidalne, cienkościenne, pozbawione urzeźbienia i koloru, w kształcie walcowato jajowate. Osiągają zazwyczaj 2,5-4,5 na 6-10 μm. Podstawki w kształcie maczug, o czterech sterygmach.

Skórnika krwawiącego odróżnia od większości jego kuzynów „krwawienie” owocników czyli zmiana koloru po ściśnięciu albo potarciu na intensywnie czerwony. Są jednak dwa gatunki skórników także przebarwiające się na czerwono: pomarszczony S. rugosum oraz dębowy S. gausaptum. Obie te huby atakują jednak drzewa liściaste. Co więcej owocniki s. pomarszczonego są wieloletnie i znacznie twardsze gdyż mocniej zdrewniałe niż krwawiącego.

Właściwości

Skórnik krwawiący to gatunek niejadalny i szkodliwy gospodarczo.

Zastosowanie

Obecnie brak zastosowań dla tego skórnika. Skórnik krwawiący i niszczyk ząbkowaty Trichaptum fuscoviolaceum to dwa gatunki wkraczające jako pierwsze na drewno drzew iglastych, zwalonych na ziemię. Zapobieganie psuciu drewna przez tą hubę wymaga ostrożności przy pracach w ogrodzie, sadzie lub lesie, tudzież starannego zabezpieczania świeżych ran maściami grzybobójczymi.