Zmiennocieplny ssak

Ssaki to zwierzęta stałocieplne, czyli utrzymujące stałą temperaturę ciała. Jednak od każdej reguły są wyjątki – o tym że istniał zmiennocieplny ssak świadczy szkielet wymarłej kozy znaleziony na Majorce. O badaniach tajemniczego ssaka informuje artykuł opublikowany w PNAS.

Hiszpańscy naukowcy przyjrzeli się bliżej szkieletowi Myotragus balearicus – wymarłego ssaka z rodziny kozłowatych, jaki zamieszkiwał Baleary. Okazało się, że zwierzę miało dość niezwykłą strukturę kości, charakteryzującą się warstwami o różnym zagęszczeniu tkanki. Według naukowców odzwierciedla to różne tempo wzrostu kości w różnych okresach roku, co z kolei było zależne od sezonowej dostępności pokarmu. To zmienne tempo wzrostu jest bliższe zwierzętom zmiennocieplnym, które rosną w okresach dostępności pokarmu. Tymczasem stałocieplne ssaki mają raczej stałe tempo wzrostu.

Naukowcy uważają, że wymarły kozioł wykształcił wtórną zmiennocieplność – co było adaptacją zwierzęcia do trudnych warunków środowiska i okresowych braków pokarmu. Stałocieplność chociaż korzystna jest bardzo energochłonna, a zwierzę okresowo pozbawione pokarmu nie miałoby skąd czerpać energii na utrzymanie stałej temperatury. Rezygnując z niej Myotragus balearicus mógł sobie pozwolić na znaczną oszczędność energii. Lecz na tym nie koniec – niewielki mózg zwierzęcia potrzebował mniej glukozy i energii niż dwa razy większe mózgi stałocieplnych krewniaków. Niski wzrost (do 45 cm) i mało dynamiczny tryb życia to kolejne oszczędności energii.

Niezwykły ssak żyłby zapewne dalej, bo na Balearach nie miał naturalnych wrogów. Jednak wraz z przybyciem ludzi wszystko się zmieniło, na skutek polowań zwierzę wymarło prawdopodobnie około 3-5 tys. lat temu.