Bieługa spędza większość dorosłego życia w morzu. W przeciwieństwie do innych jesiotrów, które żerują głównie przy dnie, bieługa spędza dużo czasu pływając w toni. Bieługa żywi się przede wszystkim mniejszymi od siebie rybami, np. śledziami, szprotami i flądrami. Bardzo duże osobniki są w stanie upolować nawet fokę. Bieługi osiągają dojrzałość płciową w wieku 10-15 (samce) lub 15-18 (samice) lat. Dojrzałe płciowo osobniki raz na 3 do 7 lat (obecnie zazwyczaj tylko raz w życiu, ze względu na dużą presję rybaków) wędrują w górę wielkich rzek, aby się rozmnożyć. Wędrówka rozpoczyna się na wiosnę lub jesienią (w przypadku wędrówki jesiennej, ryby spędzają zimę w najgłębszych partiach rzeki, i podchodzą do rozrodu na wiosnę). Bieługi są w stanie przepłynąć 1000-1500 kilometrów wzdłuż rzeki (obecnie rzadko mają taką możliwość ze względu na istnienie zapór) i wędrują najdalej ze wszystkich jesiotrów. Tarło ma miejsce na głębokości 10-15 metrów, na żwirowym podłożu. Samica składa co najmniej kilkaset tysięcy jaj (nawet do kilku milionów). Przyklejone do podłoża jaja bieługi rozwijają się przez ok. 2 tygodnie, po czym wykluwają się z nich 1-centymetrowe larwy. Po zużyciu pozostałego wewnątrz ich ciał żółtka, rozpoczynają żerowanie na drobnych bezkręgowcach. Zaczynają też spływać z biegiem rzeki do morza - mogą pokonywać nawet 60 kilometrów dziennie. Młode bieługi zaczynają polować na inne ryby już po osiągnięciu 20 centymetrów długości. Żyjące w Morzu Kaspijskim bieługi odbywają też sezonowe wędrówki związane z temperaturą i obfitością pożywienia - wiosną przebywają przy północnych wybrzeżach morza, a na zimę wędrują na południe, w stronę wybrzeży Iranu.

1. Występowanie
2. Budowa zewnętrzna
3. Biologia
4. Systematyka
5. Galeria zdjęć

Występowanie

Bieługa pierwotnie występowała w morzach: Czarnym, Kaspijskim i Azowskim, rzadko pojawiając się też w Adriatyku. Populacja z Morza Czarnego rozmnażała się w górnym i środkowym Dunaju i jego dopływach (np. Morawie), ale przez budowę olbrzymiej tamy - tzw. Żelaznej Bramy (Rumunia/Serbia) dunajskie bieługi zostały skazane na zagładę. Żyjące w Morzu Kaspijskim bieługi wędrowały w górę Wołgi - budowa tamy w rosyjskim Wołgogradzie również doprowadziła do zniszczenia tej populacji. Obecnie jedyną dużą rzeką, w której bieługa może swobodnie się rozmnażać, jest płynąca przez Kazachstan i Rosję rzeka Ural. Bieługi są tam legalnie poławiane, ale badania naukowe wskazują, że odławia się ich tam 5 razy więcej niż ilość umożliwiającą utrzymanie się stabilnej populacji. Okazjonalnie bieługi wchodzą również do niektórych rzek w Iranie, Turcji i Azerbejdżanie. W Adriatyku ostatni raz bieługę spotkano w roku 1972.

Budowa zewnętrzna

Bieługa osiąga maksymalny rozmiar do 6 metrów długości i 1220 kilogramów wagi. Tak duże ryby spotykało się w przeszłości, liczyły sobie zapewne ponad 100 lat. Obecnie większość dorosłych bieług ma około 2 metrów długości, nie przekraczając masy 300 kilogramów. Bieługa, tak jak i inne ryby z rodziny jesiotrowatych, pokrojem ciała przypomina bardziej rekina niż typową rybę promieniopłetwą. Przód głowy jest wydłużony w długi ryj (rostrum), a otwór gębowy znajduje się na spodzie głowy. Przed otworem gębowym bieługi znajdują się dwie pary wąsików, na których znajdują się m.in. receptory smaku. Ciało bieługi jest wydłużone i wrzecionowate. Skóra jest pokryta mikroskopijnymi "ząbkami" (podobnie jak u rekinów), a widoczne gołym okiem łuski mają formę dużych, kostnych płytek ułożonych w rzędy: wzdłuż grzbietu, wzdłuż linii nabocznej i wzdłuż brzucha. U dorosłych bieług płytki stopniowo zanikają i u dużych ryb są prawie niewidoczne.