Dzięcioł białogrzbiety ptak średniej wielkości. Największy wśród dzięciołów pstrych. W locie go można poznać bo białym grzbiecie. W Polsce rzadki. Gatunek osiadły, sporadycznie koczowniczy.

1. Wygląd
2. Występowanie
3. Biotop
4. Lęgi
5. Pokarm
6. Systematyka
7. Galeria zdjęć

Wygląd

Charakterystyczną cechą, odróżniającą dzięcioła białogrzbietowego spośród innych dzięciołów pstrych jest ubarwienie grzbietu. Dolna część grzbietu jest biała, a górna czarna. Na boku głowy ciemny pas, nie połączony z czapeczką. Białe prążkowanie na skrzydłach. Nie ma natomiast białych luster na skrzydłach (tak jak dzięcioł duży). Ubarwienie ciała czarno-białe. Ma kanciastą głowę, nieco dłuższą szyje i dziób. Występuje dymorfizm płciowy. Samce oraz osobniki młodociane mają czerwone czapeczki u samic są one czarne. Czerwona czapeczka u samca ma bardzo wąskie, czarne obramowanie. Jasnopłowa dolna część piersi i brzuch, a podogonie jasnoczerwone. Boki są kreskowane.

Występowanie

Dzięcioł białogrzbiety zamieszkuje lasy obszarów umiarkowanych Eurazji, od środkowej Europy aż po Japonię. W zachodniej Europie występuje wyspowo, jedynie na obszarach górskich.

Biotop

Dzięcioł białogrzbiety zasiedla lasy mieszane na terenach podmokłych i w pobliżu jezior. Zwykle są to lasy liściaste ze znacznym udziałem olchy, brzozy i wierzby. Występuje jedynie w lasach z martwym drewnem, na których obszarze nie jest prowadzona gospodarka leśna.

Lęgi

Gniazdo (dziuple) dzięcioł białogrzbiety wykuwa w butwiejącym, starym drzewie, między innymi w olchach, kilka metrów nad ziemią. Jeden lęg w roku, przypadający na kwiecień-maj. Samica składa od 3 do 5 jaj. Oboje rodzice wysiadują jaja przez około 15 dni. Po około 21 dniach od wyklucia młode opuszczają gniazdo.

Pokarm

Dzięcioł białogrzbiety kuje w spróchniałych drzewach, szukając w nich owadów, larw kózkowatych. Podczas takiego żerowania, odmiennie od pozostałych dzięciołów rozłupuje drewno tworząc na nim duże, głębokie kratery. Jak inne dzięcioły tworzy kuźnie, z dużą ilością poszarpanych szyszek. Rozbija bukiew, aby dostać się do nasiona. Szyszki sosnowe rozkuwa wzdłuż, a świerkowe nieregularnie. W zimie zjada także owoce.