Lates nilowy znany również pod nazwą okoń nilowy występuje głównie w środkowo wschodniej Afryce. Spotykany jest w dopływach Nilu i częściowo Konga. W 1962 został sztucznie wprowadzony do Jeziora Wiktorii gdzie jego obecność drastycznie zaburzyła ekosystem jeziora i przyczyniła się do wymarcia ponad 200 endemicznych gatunków ryb tego zbiornika oraz znacznie zmniejszenie populacji pozostałych.

1. Budowa zewnętrzna
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa zewnętrzna

Lates nilowy należy do rzędu okoniokształtne (Perciformes). Jego ciało jest wydłużone, bocznie spłaszczone. Oko otoczone jest żółtym pierścieniem. Ubarwienie ciała jest jednolicie srebrzyste bądź niebieskoszare na grzbiecie i srebrnoszare poniżej. Występują u niego łuski ctenoidowe. Płetwy są szarawe. Płetwa grzbietowa jest dwuczęściowa, głęboko wcięta. Przednia część płetwy grzbietowej jest wyższa od dalszej części. Płetwa ogonowa jest zaokrąglona. Młode osobniki są brązowawe, z jaśniejszym marmurkowym wzorem. Samice są większe od samców.

Biologia

Lates nilowy jest słodkowodny, znosi niewielkie zasolenie (głównie w słonawym jeziorze Mariout). Zamieszkuje różnorodne wody w strefie tropikalnej. Dorosłe osobniki głównie przebywają w jeziorach i głębszych rzekach, młode w strefie przybrzeżnej i płytkich dopływach. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Do rozrodu przystępuje między lutym a sierpniem. Samica składa od 3 do 15 milionów jaj. Dojrzałość płciową osiąga między drugim a czwartym rokiem życia. Żyje do 16 lat. Dorosłe żywią się w głównej mierzę rybami, ponadto bezkręgowcami (skorupiakami i owadami), u młodszych osobników w diecie dominuje pokarm roślinny.