Lis rudy - długość ciała 50-90 cm, ogona 30-50 cm, wys. 35-45 cm, masa 3-10 kg. Grzbiet przeważnie rdzawoczerwony, spód biały, podobnie jak podbródek i gardło. Wiele odmian
barwnych. Puszysty
ogon z białym końcem (
cecha gatunkowa).
- Występowanie
- Tryb życia
- Odżywianie
- Rozmnażanie i rozwój
- Systematyka
- Galeria zdjęć
Lis rudy występuje w Ameryce Północnej z wyjątkiem sporej luki na środkowym wschodzie i południowym zachodzie, którą zajmuje lis płowy (
Vulpes velox), oraz , północna i środkowa Azja. Niektórzy autorzy uważają lisa zamieszkującego Nowy Świat za odrębny gatunek
Vulpes fulva, jednak nie jest to prawidłowe. W połowie XVIII wieku
Anglicy wprowadzili lisa pospolitego z Europy do wschodniej części
Stanów Zjednoczonych, aby móc polować na niego
konno z
psami, gdyż miejscowe
lisy wirginijskie były dla nich zbyt powolne. W
Kanadzie natomiast występuje ciągle rodzimy gatunek lisa pospolitego. Jego ulubionymi
siedliskami są
lasy, obfitujące w zakrzewienia obszary
trawiaste oraz tereny
rolnicze.
Lis rudy dzięki ogromnym zdolnościom przystosowawczym rozprzestrzenia się wraz z
rozwojem zachodniej cywilizacji. Zimą rzadko kryją się w norach, najczęściej zwijają się w kłębek i pozwalają przykryć się przez śnieg. Dorosłe
drapieżniki żyją samotnie, ale nie oznacza to, że zupełnie się
izolują. Dzięki sygnałom węchowym utrzymują kontakt z innymi
osobnikami i znają dokładnie obszary przez nie zajmowane.
Lis rudy jest
wszystkożerny i poza zwierzętami zjada tez sporo pożywienia
roślinnego. Nadmiar
pokarmu ukrywa starannie po
śniegiem lub
liśćmi.
Samice lisa rudego, po
ciąży trwającej 2 miesiące, wydają na w dobrze ukrytej norze 4-8 młodych. W wieku jednego miesiąca szczenięta zaczynają bawić się na
powierzchni ziemi i zjadają pokarm przynoszony przez rodziców. W wieku 8 tygodni opuszczają norę i rozpoczynają samodzielne
polowania. stopniowo młode są coraz mniej tolerowane przez osobniki dorosłe i w wieku 4 miesięcy odchodzą, aby objąć w posiadanie własne
terytoria.