Glinik lulkarz (Corizus hyoscyami)

Występowanie

Glinik lulkarz znany jest z niemal całej Europy. Prawdopodobnie największa populacja zamieszkuje Europę Centralną, południową Skandynawię, Europę Zachodnią i Wyspy Brytyjskie. W Polsce spotykany na całym obszarze.

Budowa

Glinik lulkarz należy do rodziny wysysowate (Rhopalidae). Reprezentowany jest przez dwa podgatunki. Jego ciało jest smukłe, grzbietobrzusznie spłaszczone, pokryte rzadkimi, jasnej barwy włoskami. Ubarwienie ciała jest mocno kontrastowe, czerwono czarne. Na usztywnionej części półpokryw występuje para czarnych, okrągłych plamek. Głowa jest w zarysie trójkątna. Po jej bokach umieszczone są ciemne oczy. Czułki są w większości czarne, dosyć długie oraz cienkie. Pierwszy człon czułków jest najkrótszy i u podstaw zwężony. Ostatni człon czułków jest brązowożółty. Przedplecze jest trapezoidalne, w przedniej części czarne, dalej czerwone. Tarcza jest trójkątna. Odnóża są czarne. Błonka nieznacznie wystaje za krawędź odwłoka. Larwy mają odmienne ubarwienie niż osobniki dorosłe, są żółtobrązowe i owłosione. Gatunkiem podobnym do glinika lulkarza jest między innymi kowal bezskrzydły (Pyrrhocoris apterus).

Biologia

Glinik lulkarz zamieszkuje bardzo różnorodne siedliska. Spotykany głównie na obszarach suchych łąk, ogrodów, skrajów lasów i piaszczystych zboczy. Dorosłe spotykane są przez cały rok, jednak najaktywniejsze są od września do lipca. Glinik lulkarz występuje zwykle pojedynczo. Zarówno dorosłe jak i larwy są roślinożerne. Żywią się sokami roślinnymi, w szczególności nasionami i owocami roślin astrowatych (Asteraceae) oraz różowatych (Rosaceae). Glinik lulkarz  przystępuje do rozrodu na wiosnę. Samica składa jaja między czerwcem a lipcem. Larwy wylęgają się w sierpniu. Glinik lulkarz zimuje zagrzebany w ściółce, w stadium imago. Żyje do 12 miesięcy.