Indyk domowy (Meleagris gallopavo var. domesticus)

Indyk domowy jest udomowioną formą indyka dzikiego (Meleagris gallopavo). Jest hodowany głownie dla mięsa oraz dla jaj wylęgowych, rzadziej dla jaj konsumpcyjnych oraz piór.

Indyk domowy, to duży ptak hodowlany, reprezentowany przez kilkanaście ras różniących się wyglądem. Głowa oraz górna część szyi są nagie, pokryte brodawkami. Barwa skóry niebieska bądź czerwona. Szyja jest długa. Sylwetka krępa. Barwa ciała różnorodna: biała, brązowa, czarna. Nogi silne. Dymorfizm płciowy jest wyraźny. Samce są większe i jaskrawiej ubarwione od samic. Ponadto samce wyposażone są w pędzel oraz korale na szyi, a w tylnej części nóg znajdują się ostrogi. Rozpostarty ogon jest duży, wachlarzowaty. Gdy samiec jest podekscytowany skóra zmienia się w intensywnie czerwoną.

Najwięcej indyków domowych hoduje się w USA, Chile, Francji i we Włoszech. Większość hodowli jest wielkoformatowych/przemysłowych. Indyki trzymane są w ogromnych halach (w Wielkiej Brytanii do tego celu bywają wykorzystywane nieużywane hangary dla samolotów). Utrzymywanie indyków na wolnym wybiegu stanowi niewielki odsetek. Jednakże trend zwiększania udziału gospodarstw ekologicznych utrzymujących indyki jest stale rosnący.

Indyk domowy, to zwierzę towarzyskie, żyjące w grupach. Prowadzi dzienny, naziemny tryb życia. Młode osobniki latają na krótkie dystanse.

Indyk domowy żyje głównie w niewoli i jego rozród jest planowany przez człowieka. Gatunek poligamiczny. Dojrzałe samce są cięższe od dzikich form, w związku z tym podczas kopulacji może dojść do zranienia samicy. Dlatego też samice są sztucznie inseminowane. W hodowlach komercyjnych stosowany jest sztuczny wylęg. W chowie ekologicznym samice wysiadują jaja. Inkubacja trwa ok. miesiąca. W ekologicznych hodowlach samica pełni opiekę nad potomstwem. W masowej hodowli pisklęta zostają odseparowane. Przy nadmiernym nagromadzeniu młode indyki narażone są na stres, który może prowadzić m.in. do kanibalizm oraz wydziobywanie piór. Aby tego uniknąć w niektórych krajach przycinane są im dzioby. Inną praktyką w przypadku dziobania się ptaków jest zmniejszanie natężenia światła. Rocznie samica składa w zależności od rasy od 40 do 100 jaj. Dojrzałość płciową osiąga w 30-34 tygodniu życia. Może żyć kilkanaście lat, jednak indyki hodowane na mięso żyją krótko, od 14 do 24 tygodni.

W naturze indyk domowy jest wszystkożerny. Żywi się w głównej mierze pokarmem roslinnym (zielonymi częściami roślin, nasionami, owocami). Swoją dietę uzupełnia pokarmem zwierzęcym (owadami, pajęczakami, mięczakami, oraz gadami). Pokarm zbiera z ziemi. Indyki w hodowli żywione są paszami.