Kleszcz gryzoni (Ixodes trianguliceps)

Występowanie

Zasięg występowania kleszcza gryzoniego rozciąga się od środkowej Syberii na wschodzie, przez Ural, Kaukaz, środkową i północną Europę po Francję i Wyspy Brytyjskie na zachodzie. Nie występuje w południowej Europie i na północnych skrajach kontynentu. W Polsce spotykany jest głównie na południu i na pojedynczych stanowiskach w centrum i na północy kraju.

Budowa

Kleszcz gryzoni należy do gromady pajęczaki (Arachnida). Ciało jest owalne, spłaszczone grzbietobrzusznie. U najedzonej samicy ciało staje się kuliste. Ciało zbudowane jest z gnatosomy (części gębowej) i idiosomy. Barwa ciała żółto brązowa. Gnatosoma składa się z cztero-członowych nogogłaszczków, hypostomu i szczękoczułków. Odnóża średniej długości. Na idiosomie u postaci dorosłej i nimfy znajdują się 4 pary odnóży. Natomiast u larw występują tylko trzy pary odnóży. Na wierzchu idiosomy umiejscowiona jest tarczka grzbietowa. Samce są mniejsze od samic. U nimf oraz larw brak rowków szyjnych.

Biologia

Kleszcz gryzoni występuje głównie w lasach mieszanych i liściastych. Najczęściej na tego kleszcza można natknąć się w miejscach cienistych. Jest organizmem rozdzielnopłciowym. Zapłodnienie jest wewnętrzne. W jego cyklu życiowym występują następujące stadia: jajo, larwa, nimfa, postać dorosła. Cykl rozwojowy jest trójżywicielowy. Kleszcz gryzoni, jak wszystkie kleszcze jest pasożytem zewnętrznym wielu kręgowców. Żywi się krwią żywiciela. Dorosłe pasożytują głównie na drobnych ssakach (m.in. gryzoniach, owadożerach, ryjówkokształtnych, małych drapieżnikach ale mogą też żerować na człowieku). Po pobraniu krwi odpadają od żywiciela. Postacie młodociane linieją, przeobrażając się w kolejne stadium rozwojowe. Samice natomiast składają jaja. Pełen cykl rozwojowy trwa kilka lat.