Kot pustynny (Felis margarita)

Wygląd
Kot pustynny należy do rodziny kotowate (Felidae). Głowa jest stosunkowo duża. Tęczówki oczne żółto zielone lub żółto niebieskie. Uszy są trójkątne, duże i szerokie. Wierzchnia strona ciała jest żółto bądź szarobrązowa. Nogi i ogon są ciemnobrązowo lub czarno pręgowane. Spód ciała jest białawy. Kończyny są krótkie. Łapy wyposażone są we włoski chroniące przed gorącym podłożem. Ogon jest dosyć długi. Samce są większe i cięższe od samic.
Występowanie
Kot pustynny spotykany jest w trzech oddalonych od siebie rejonach: w północno-zachodniej Afryce (od Maroka po Czad), na Półwyspie Arabskim oraz w południowo-zachodniej Azji (od Iranu po Uzbekistan). Nie ma pewności czy są to izolowane stanowiska, czy ze względu na trudność w prowadzeniu badań nie mamy pełnych informacji na temat rozmieszczenia tego gatunku.
Tryb życia
Kot pustynny zamieszkuje ekstremalnie wymagające środowisko pustynne. Preferuje miejsca porośnięte niską roślinnością i krzewami. Spotykany jest na obszarach piaszczystych i skalistych. Dzień spędza w wykopanej przez siebie norze. Prowadzi nocny tryb życia. Jest samotnikiem. Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik II). Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Do jego głównych zagrożeń zaliczyć można utratę oraz degradację siedlisk w których żyje.
Odżywianie
Kot pustynny jest mięsożerny. W jego diecie znaleźć można zwierzęta kręgowe (gady, ptaki i ssaki) oraz bezkręgowce (owady i pajęczaki).
Rozmnażanie i rozwój
Kot pustynny przystępuje do rozrodu, w zależności od występowania od stycznia do kwietnia lub od września do października. Ciąża trwa od 59 do 67 dni. Samica rodzi od 2 do 8 młodych. Kocięta stają się niezależne między 6 a 8 miesiącem. Kot pustynny osiąga dojrzałość płciową między 9 a 14 miesiącem życia.