Królik (Oryctolagus cuniculus)

Wygląd

Długość ciała królika waha się w granicach 35 -45 cm, długość ogona 4 -7 cm, masa ciała 1 -2 kg. Uszy królika są prawie 2 razy krótsze niż zająca, krótsze są również tylne nogi, a głowa jest bardziej okrągła, z postawionymi do góry uszami. Królik ma futro grube i wełniste w kolorze szarobrązowym (czasem z domieszką włosów czarnych, białych lub rudych), strona brzuszna jest jasnoszara lub biaława, wewnętrzne strony kończyn są żółtaworude, spód ogona czysto biały.
 

Występowanie

Królik pierwotnie występował na Półwyspie Iberyjskim i w północno -zachodniej Afryce. Jednak już we wczesnym średniowieczu został przeniesiony do środkowej Europy, a potem rozprzestrzenił się niemal na cały świat. Jest gatunkiem pospolitym, w niektórych krajach (np. Australia) tak licznym, że stanowiącym konkurencję pokarmową dla miejscowych zwierząt dzikich i hodowlanych. W Polsce można go spotkać w części południowo -zachodniej, zachodniej i środkowej.
 

Tryb życia

Królik preferuje ciepłe i suche tereny o piaszczystych podłożach. Często się osiedla na brzegach lasów, na nasypach kolejowych, w zagajnikach i młodnikach, zadrzewieniach śródpolnych, a także w parkach miejskich, sadach i ogrodach. Kopie rozgałęzione nory ze skomplikowanym systemem korytarzy i licznymi wejściami. Mieszka w nich w dużych grupach rodzinnych. Niekiedy zakłada gniazdo na powierzchni ziemi w zagłębieniu gruntu, pod krzewami. Na ogół nie oddala się zbytnio od nory i kryje się w niej w przypadku zagrożenia (nie jest długodystansowym biegaczem). Dla ostrzeżenia towarzyszy przed niebezpieczeństwem królik tupie tylnymi nogami.

Odżywianie

Królik żeruje na ogół o zmierzchu, w nocy i nad ranem. Latem żywi się soczystymi roślinami zielnymi (także zbożami), zimą zjada zeschłe trawy, korzenie, korę drzew i krzewów oraz bulwy.

Rozmnażanie i rozwój